نامه‌ای برای تو

تازه از پیش تو برگشته‌ام. هنوز حس شیرین بودنت مثل خونی گرم و تازه توی رگ‌‌هایم میچرخد و میدانم که خوشبخت‌ترین انسان توی کهکشانم. خیلی منتظر این روز بودم؛ هم خوشحال بودم و هم نمیدانستم برای اولین کادوی تولدت چه چیزی برایت بخرم که مناسب باشد. بالاخره بعد از کلی گشتن جاشمعی شیشه‌ای مشکی‌ای را برایت پسندیدم و امیدوار بودم خوشت بیاید اما اصلا فکرش را نمیکردم که انقدر خوشحال شوی! یعنی انقدر خوشحال که انگار خوشحال‌ترین انسان هستی و من انقدر به خودم ببالم و بتوانم حالا و بعد از اینکه تو کیلومترها از من دور شده‌ای و نمیدانم خوابی یا بیدار، پتو را روی سرم بکشم و چشم‌هایم را ببندم و فکر کنم یعنی مثلا سیزده سال بعد کجا هستیم؟ چه کادوی تولدی برایت خریده‌ام؟ خانه‌مان چه شکلیست؟ کیکت چطور؟ اصلا همه‌ی این‌ها را بیخیال! چقدر خوشحالی؟ بگذار حساب کنم ... سی‌و‌هفت ساله میشوی! نمیدانم چه حسی خواهی داشت؟

سال بعد عطر؛ که اسمش یادم رفته ولی یادم هست که خیلی خوب بود و دلم میخواست هر وقت که یقه‌ی پیراهنت را خوشبو میکردی سرم را به سینه‌ت بچسبانم تا بتوانم مدام تو را نزدیک خودم و زیر بینی‌ام حس کنم. سال بعد هم عطر! که اسم آن هم یادم رفته! و سال بعد و بعدتر و بعدترها باز هم عطر! فقط یک بار فندک زیپو. اگر هم از این سیزده سال دوبار دیگر هم چیز دیگری هدیه داده باشم که یادم نمی‌آید؛ این به آن معناست که نزدیک به ده بار عطر! چون که تو عاشق عطر بودی و دوست داشتی یک عالمه روی خودت خالی کنی.

خاطرات تلخ و شیرین زیادی داشتیم. هم روزهای تولدت، هم باقی روزهای با هم بودن. تولدهایی که دور بودیم و دلگیر و تولدهایی که چشم‌هایت را خنداندم؛ درست مثل اولین باری که چشم‌هایت با من خندید و دو تا از درخشنده‌ترین ستاره‌های آسمان مال من شدند. تولدهایی که دوتایی بودیم، تولدهایی که توی خانه‌ی خودمان گرفتیم، تولدهایی که سه تایی شدیم و تولدهایی که شمع‌هایت را کس دیگری فوت کرد که عاشق شمع و کیک و بادکنک بود! و اولین تولد چهارتایی...

امسال نمیدانستم برایت چکار کنم. راستش را بخواهی دنبال راهی بودم تا ستاره‌های چشم‌هایت را روشن کنم. اما حسابی دستم به بچه‌ها بند بود. آدم آزاد و رهای سال‌های قبل نبودم که توی مغازه‌های جینگیل پینگیل دنبال قلب‌های کوچک و خوشگل باشم یا آن دختر پر از شور و شوق که توی کارت پستال‌های عاشقانه‌ی لوازم تحریری‌ها غرق شوم و نتوانم انتخاب کنم. حتی امکان خرید کادو نداشتم. راستش را بخواهی یاد آلما افتادم که هر وقت که بداند تولد کسی هست، خیلی راحت و سریع با چند تا کاغذ رنگی و چسب و قیچی، زیباترین هدیه‌ای که هر کس میتواند توی عمرش داشته باشد درست میکند و ناب‌ترین خوشحالی‌ها را.

از دیشب تمام دغدغه‌ام درست کردن کیک بود و نوشتن نامه‌ای برای قلب مهربانت؛ تا بدانی که هرچقدر هم امکاناتمان کم باشد، چیزی که همیشه هست کلماتست و قدرت بی‌نظیرشان.

تولدت مبارک رفیقِ همراهم.

از طرف من و آلما و گیسو 

به یاد روزهایی که هر بار نامه‌ای برای هم داشتیم...

دخترونه

مدتی هست که دوباره آلما رو کلاس مهارت‌های حرکتی میبرم. میدونم که احتمال اینکه کرونا بگیریم بیشتر میشه. ولی بیشتر از این تو خونه نگه داشتنش هم آثار مخرب خودش رو داره. هفته‌ای دو روز، ساعت یازده تا دوازده. درسته که هوا گرمه و بردن و آوردن گیسو همراه خودمون هم سختی‌های خودش رو داره اما بهتر از حبس بودن توی خونه هست. تا الان چند جلسه به همین شکل رفتیم.به همسرم گفتم شما هم میتونی ببری ها! منم کارم کمتر میشه و ایشون در جواب فعلا سکوت کرده.

همه‌ی مامان‌ها بیرون از سالن و توی حیاط منتظر بچه‌هاشون میشینند اما من با گیسو میریم داخل. که هم گرمش نشه هم بتونم شیرش بدم یا بخوابونم.

کلا هشت تا بچه هستن. و مربی که ماسک داره. امیدوارم مریض نشیم.

وقتی دویدن‌ها و خندیدن‌های دخترم رو از دور و بین بچه‌های دیگه میبینم اشک توی چشمم جمع میشه. دفعه‌ی قبلی هم که میبردمش کلاس، دوران قبل از کرونا، همین حس رو داشتم. حتی بیشتر. فکر میکنم اشکمم سرازیر شده بود! نمیدونم چجور حسی هست :)

همین چند باری که رفتیم و اومدیم کلی رفتارهای آلما تغییر کرده؛ آروم‌تر شده. بهونه‌گیری‌هاش کمتر شده. در کل بگم کمتر اذیتم میکنه! و همین آروم بودنش باعث شده منم سخت‌گیریم کمتر بشه.

چند روز پیش، صبح که از خواب پاشدم و رفتم دستشویی، متوجه شدم که برای اولین بار بعد از به دنیا اومدن گیسو پریود شدم. یک سال بود که این تجربه رو نداشتم البته با در نظر نگرفتن خونریزی‌های طولانی بعد از زایمان. نمیدونم چرا یکهو ذهنم رفت به خیلی سال پیش. به اون موقع‌هایی که برای اولین‌ بارها پریود شدم. یک بار قرار بود روز جمعه داییم بیاد خونه ما و با هم بریم کوه. من صبح که پاشدم حالم به شدت بد شد. دلدرد وحشتناک و حالت تهوع و ضعف و..‌. اونا رفتن و من موندم خونه. به غیر از ناراحتیم برای اینکه نتونسته بودم برم کوه و درد زیادی که داشتم، خیلی هم خجالت میکشیدم. و فکر میکردم که الان همه فهمیدن. بعد ذهنم رفت به اون روزی که تو مدرسه حالم بد شد و غش کردم وقتی ازم پرسیدن چمه نتونستم بگم. و روزهای ماه رمضون که مجبور بودم سحری بلند بشم و توی روز هم چیزی نمیخوردم که کسی نفهمه پریودم.

خیلی مسخره‌س واقعا؛ چرا باید دخترمون رو طوری تربیت کنیم که انقدر از طبیعی‌ترین حالت بدنش، که نشونه‌ی سلامتش هست خجالت بکشه.

تصمیم گرفتم اولین باری که آلما کنجکاوی کرد و سوال پرسید همه چیز رو خیلی راحت و علمی براش توضیح بدم. چند وقت پیش از داخل کمد یه بسته پد بهداشتی برداشته بود و پرسید این چیه و من چون انتظارش رو نداشتم و جا خوردم و آمادگی جواب دادن نداشتم گفتم الان میام بهت میگم و پیچوندم. 

بعدا دیدم یک دونه‌ش رو از داخل بسته برداشته، برده تو اتاقش بازش کرده و متلاشیش کرده 😂😂😂😂

چند روز پیش داشتم توی گوشی وبلاگ‌ها رو میخوندم؛ آلما اومد کنارم گفت مطمئن بودم داری اینو توی گوشیت میبینی! اینا چیه میخونی؟ چرا همش میخونی؟! گفتم خوب علاقه دارم. گفت خوب برو نویسنده شو!

هفته پیش که رفته بودیم خونه‌ی مادر همسرم، آلما به عمه‌ش گفت گوشیتو بده بازی کنم. علی‌رغم میل من توی گوشی عمه‌ش چند تا بازی دانلود کرده و هر بار میره اونجا ازش میگیره بازی میکنه. عمه‌ش گفت گوشیم هنگ میکرد ریست کردم بازی‌هات پاک شدن. بیا دوباره برات دانلود کنیمشون عمه. آلما یکم نگاهش کرد و گفت باهات قهرم! دیگه هم قهرمو خاموش نمیکنم 😂😂😂😂

اون بنده‌خدا هم گفت عمه بیا دوباره دانلود میکنیم قهر نکن! این خانم هم میگفت نه دیگه فایده نداره! خلاصه راضی شد و چند تا دانلود کردن.

عمه شدن هم داستانیه ها!

من به این چالش دعوت شدم!

بالاخره باید بریم سراغ کارهای نکرده و عقب افتاده :) به ترتیب دعوت جلو میریم:

نمیدونم چرا شارمین چالش مورد‌دار برام انتخاب کرده 😁

 

۳۴. آیا تا حالا دوست پسر/دختر داشتین؟ اولین بوسه‌تون کی کجا و چه سنی؟

عرض کنم که از بحث کراش و این چیزها بگذریم و برسیم به دوست‌پسر رسمی! در سن بیست و یک سالگی فکر کنم. اولین بوسه هم زیر آسمون خدا احتمالا 😁 چون امکان دیگری وجود نداشته عملا!

 

خوب بعدی، از نیروانا. نمیدونم چرا این سوال هم جزو سوال‌های مورد دار بوده. دسته‌جمعی گیر دادید پته منو بریزید رو آب 😁

۲۵. بهترین غلط هایی که در زندگی کردی چه بوده؟!.

خوب باید بگم که من موجود پرویی هستم که نسبت به غلط‌هایی که‌در زندگی کردم حس بدی ندارم! جز موارد بسیار کم که آرزو میکنم ای کاش زمان به عقب برمیگشت و همچین غلطی نمیخوردم. یا اینکه علم پیشرفت میکرد و میشد اون قسمت از مغزم رو بکنم بدم سگا بخورن ولی دیگه یادم نیاد. به غیر از این موارد باقیش غلط‌های خوبی بودن. مثلا اینکه دبیرستانی بودم خانواده رو پیچوندم با دوستم قرار گذاشتم. یا اینکه رفتم خونشون. کار بدی نمیکردم که فقط مامان بابام بیخودی محدود میکردن. پونزده شانزده سالگی من دیگه برنمیگرده. خیلی خوب کاری کردم :) بعدها هم در سن بیست یا بیست و یک سالگی که پیچوندم و با معشوق رفتیم کوه و پارک و... بسیار خرسندم که اون خاطرات خوب رو دارم و اون همه هیجان رو تجربه کردم با توجه به اینکه الان هم از تجربه خیلی هیجانات محرومم میگم خدایا شکرت آرزو به دل نمردم😁 و بعدتر که با همسرم که اون موقع همسرم نبود هنوز به غلط‌های خویش دامن زدم! خیلی خوشحالم چون بهترین روزهامون بود و خیلی خوش گذشت. دیگه تمام چیزی بود که همسرم میتونست از خودش ارائه بده! حداقل یه خاطره خوش از خودش به جا گذاشت 😂 یه غلط دیگه‌ای هم هست هنوز مرتکب نشدم ولی خیلی دوست دارم تجربه کنم. یه بارم گُل بزنم ببینم چی میشه دیگه کار خاصی ندارم.

بعدی به دعوت هوپ

 ۵. اگه پدر و مادر شدین یا الان هستین ولی به سابق برگردین چه کاری برای بچه‌ها ( نه لزوما بچه کوچیک ، کودکی و بزرگی ) انجام می‌دین و چه کارهایی انجام نمی‌دین (از تجربیات کودکی خودتون و پدر و مادری خودتون یا اطرافیانتون).

من اگر به عقب برگردم، در مورد آلما خیلی بیشتر شل میکنم. خیلی جاها میتونستم کمتر سخت بگیرم اما کم‌تجربگی و نگرانی باعث شد حساسیت بیشتری به خرج بدم سر هیچ و پوچ. چند باری زدمش، نه اونجوری که بچه رو کبود کنم یا بلایی سرش بیاد ولی به هر حال یه تلنگر هم زدن محسوب میشه و عذاب وجدانش منو تا آخر عمر رها نمیکنه. اگر به عقب برگردم هرگز این کارو نمیکنم. یکی دوبار هم خدا منو ببخشه وقتی زدمش احساس خوبی داشتم نمیدونم اینو چیکار کنم 😂 وقت‌هایی که بهش جملات سمی و منفی گفتم بیشتر از اون زدن‌ها پشیمونم.  و واقعا آرزو میکنم کاش اون لحظه لال شده بودم و حرفی نمیگفتم. 

و اینکه کاش حرف مامانم و مادرشوهرم برام اهمیت نداشت و وقتی دخالت میکردن تو نحوه بچه‌داریم انقدر عصبی نمیشدم. میزاشتم اونا حرفشون رو بزنن و بیخیالی طی میکردم. هر چند ناگفته نماند که دخالت‌هاشون واقعا آزاردهنده بود.

در کل بگم که کاش این پنج سالی که با آلما گذروندم بیشتر خندیده بودم و بازی کرده بودم و براش وقت گذاشته بودم تا اینکه حساس بشم رو خیلی چیزا و الکی به خودم و اون سخت بگیرم. 

در مورد گیسو هم تا الان که سه ماه گذشته کاملا از خودم راضی هستم! چیز بدی پیش نیومده فعلا خداروشکر. حرف مامان‌ها هم برام شده بود هوا!

بعدی هم از هوپ عزیزم 

 

 ۳۵. دو تا عکس، اولی از اولین چت‌ها یا نحوه پیشنهاد پارتنرتون و دومی از اخرین چت (عاشقانه یا دعوایی)

 

راستش عکس از اولین چت‌ها در دسترس نیست 😂 به تاریخ پیوسته. آخرین چت هم کار آلما بوده که یه مشت استیکر و چرت و پرت برای باباش فرستاده ولی یه عکس میتونم بدم از یکی مونده به آخر 😁

 

 

 

آلما

چند روزی میشه که چند تا از جملات قصار آلما و اتفاقات بامزه‌ای که افتاده رو تو ذهنم مرور میکنم که یادم نره تا بتونم بنویسم! از طرفی هم بار چالش‌هایی که الان به چهار تا رسیدن روی شونه‌هام سنگینی میکنن😁

آخر سر فکر کردم بزار ذهنم رو خالی کنم، چالش‌ها همیشه هستند.

چند شب پیش آلما داشت کل‌کل میکرد باهامون که نخوابه 😑 مثل هر شبش. یادم نیست باباش چی گفت که ایشون در کمال پرویی گفت بابایی یه کاری میکنم از ته دلت آبروت بره! اینجور وقت‌ها آدم نمیدونه بخنده یا اینکه چجوری از کادر خارج بشه که بچه از اینی که هست پروتر نشه!

آلما خیلی به حشرات علاقه داره یا بهتره بگم نسبت به هر جنبنده‌ای کنجکاوی داره. مامان بزرگش توی حیاط یه دونه زنبور بزرگ مرده پیدا کرده و برای آلما کردتش توی شیشه. آلما یک سره داره نگاهش میکنه حتی آوردتش توی تخت باهاش میخوابه:/ اون روزی یه دونه از این پروانه‌های بدبخت که شبیه یه خط باریکن پیدا کرده بود گفت میخوام اینو بکنم تو شیشه به مامان جون نشون بدم. گفتم مامانی این زنده‌س اونی که مامان جون بهت داد خودش مرده بود آخه. خلاصه قانع نشد. یه شیشه از آشپزخونه آورده بود کمین کرده بود برای اون موجود مفلوک که بندازتش توی شیشه. یکم بعد گفت مامانی تو روت میشه اینو بگیری؟ 😂😂😂 اولش یکم فکر کردم تا بفهمم منظورش چیه، بعد که در ادامه گفت چندشت نمیشه؟ فهمیدم منظورشو! گفتم نه مامان من کلا روم نمیشه به هیچ حشره‌ای دست بزنم!

آخرسر باباش اومد و روش شد اون گردن شکسته‌ی بدبخت رو بکنه تو شیشه. یعنی انقدر موجود بیخود و بدبختی بود اینم از آخر عاقبتش؛ دو روز آخر عمرش رو توی شیشه محبوس بود. هرچی گفتم اینو ولش کن بره گفت نه این بهترین دوستمه:| رفت گذاشتش کنار اون یکی شیشه گفت شاپرکی بیا بشین پیش زنبوری باید ببخشی که یه دوست مُرده برات آوردم 😂😂😂

دو روز بعد باباش با یه شاپرک خشک شده‌ی گندهههههه اومد خونه؛ یعنی انقدر این بزرگوار گولاخ تشریف داشت بیشتر شبیه یه موش کوچیک بود تا شاپرک. خود به خود هم که تاکسیدرمی شده بود احتیاجی نبود بکشیمش 😁 یکم که با دقت نگاهش کرد فکر کنم از وضوح دست و پاهاش چندشش شد گفت اینو فردا کادو میدم به عمو 😂😂😂 فرداش رفتیم خونه‌ی عموش. تولدش بود. آلما شاپرکِ خرکی رو توی شیشه کرده بود روشم یه پاپیون زده بود و یه نقاشی چسبونده بود 😂 عمو تولدت مبااااارک ! قیافه‌ی عموش دیدنی بود!

همون روز که داشتیم میرفتیم تولد، من داشتم حاضر میشدم، آلما گفت مامانی میدونی وقتی ریمل میزنی خیلی خوشگل میشی! هرچی باباش بی‌زبونه ایشون شیش متر زبون داره. بهش لبخند زدم. گفت بلوزتم خیلی قشنگه :)

تحت تاثیر شبکه‌ی پویا که بعضی روزها نگاه میکنه، یه سری حرف‌های مذهبی میزنه گاهی که من و باباش معمولا چیزی نمیگیم نه سعی میکنیم ردش کنیم نه تایید. من خودم به شخصه معتقدم اینجور مسائل براش زوده و هر وقت تفکر انتزاعیش رشد کرد میتونه این چیزا رو هم درک کنه اما از طرفی نمیخوام از جامعه دور باشه و فردا که رفت مدرسه گیج بشه. 

هر روز میاد یه چیزی راجع به اماما و شهادت و اینجور چیزا میگه بعد با یه سری تخیلات خودش قاطی میکنه که اصلا قابل انتشار نیستن اگر بنویسم فردا میان کت بسته میبرنم 😂😂😂 

دیشب بعد از اینکه سه تا قصه براش خوندم میگفت یکی دیگه لطفا! گفتم مامانی فردا هم روز خداست. یهو شاکی شد گفت هی خدا خدا من اصلا به خدا باورم نمیکشه!!! اصلا کوش کجاست خدا؟؟؟ گفتم همه جا، توی قلبت. گفت تو دستشویی چی؟ هست؟؟؟ خلاصه یکمی آرومش کردم و براش توضیح دادم و خوابید. به همسرم گفتم هرچی شبکه پویا رشته کرده بود پنبه شد دختر مسلمونمون یهو خداناباور شد سر یه قصه اضافه‌تر 😂😂😂 دیگه باورش نمیکشه!

دیری و دوری و فکر عبوری

هر وقت دلم برایش تنگ میشود، میفهمم که هنوز هم زنده‌م. نمیتوانم خودم را بدون وجودش، حتی کمرنگ، تصور کنم. حتی اگر دیر بیاید. حتی اگر ساعت‌های زیادی غرق در انجام کاری باشد که ازش سردرنمیاورم یا نمیدانم اصلا چه واجب است که وقتی بعد از یک روز بیرون بودن به خانه برمیگردی باید سرت توی چیزی باشد؛ کتاب، لپ‌تاپ، گوشی و... سرت جایی باشد جز اینجایی که هستی.

به آن روزی فکر میکنم که گفت میخوام برم ارمنستان؛ دلم نبود که برود. رفت و برگشت، رمانش هم کامل شد. سه بار یا بیشتر برایش غلط‌گیری کردم. هر بار با زجر. با غصه‌ی شخصیت‌هایی که دردشان را حس میکردم. نمیدانم چرا.

بعدها هم رفت؛ بندرعباس و یزد و ... و هربار دلم نخواست. هر سال که گذشت؛ هر ماه و روز و ساعتی که گذشت، بیشتر توی خودش رفت. باز هم دلم نمیخواست فرو رفتنش را ببینم ولی مگر میشد حرفی زد یا کاری کرد. مثل بالونی که کم‌کم کیسه‌های کوچکش را رها میکنند و دور و دورتر میشود، هر روز پیام‌هایش کوتاه‌تر و مختصرتر شدند و بوسه‌هایش بر جاهای دیگری نشستند؛ لپ، پیشانی یا حتی دست. و روز به روز تلاش من برای دیده شدن کمتر. دیگر دلم نمیخواست از لباسم تعریف کند یا حتی وقتی اندکی رنگ به لب‌ها و مژه‌هایم دید چشم‌هایش بخندند که یعنی دیدم که فرق کردی. یا اگر شبی از شب‌ها با لباس دیگری توی تخت رفتم فقط اندکی از ژست متفکرش کم کند، سرش را از مطالعه‌ی هر شبش بیرون بیاورد و جمله‌ای بگوید که دلم را بلرزاند، یا نه اصلا خیلی از این حرف‌ها ساده‌تر، توی تخت حضور داشته باشد که مرا ببیند! نه هندزفیری به گوش با هیجان در حال دیدن قسمت‌های جدید سریالی که برایش میمرده. بعدها اگر لاک میزدم فقط برای دل خودم بودم؛ عاشق این بودم که ناخن‌هایم را مرتب کنم و هر بار به رنگی جدید فکر میکردم که میتوانست دست‌هایم را زیباتر کند‌. یا اگر بعد از دوش‌های هر روزه‌ام، موهای فرم را روغن میزدم و دورم میریختم. یا اگر با ذوق و شوق برای خودم وعده‌های رژیمی آماده میکردم و هر ماه با هیجان روی ترازو میرفتم و هر بار کوچکتر شدن آن عدد سر ذوقم می‌آورد، منتظر نگاهش نبودم که تاییدم کند؛ برای خودم خوش بودم. ولی دلم هیچ‌وقت دست از تنگ شدن نکشید؛ حتی وقتی همین چند شب پیش پسش زدم. وقتی قلبم با شدت میکوبید و به جای اینکه خوشحال باشم که بعد از این همه وقت کنار همیم، ناخودآگاه نمیخواستمش. سرد سرد مثل دیوار. دلم میخواست همه چیز تمام شود و به حال خودم رها شوم اما دلم که تنگش بود.

دوست داشتم به سینه‌ش مشت بکوبم و بگویم چرا وقتی این همه خواستم ببینی‌ام ندیدی. تنها چیزی که توی ذهنم تداعی میشد صحنه‌های بیمارستان بود و معاینه‌های تمام‌نشدنی‌شان. سردی دسته‌های فلزی تخت و دردهای کشنده.

صورتم را بوسید و گفت طوری نیست‌. درست میشه. و مثل همیشه موقر و متین کنار کشید. نمیگویم باید چیزی را تحمیل میکرد؛ فقط وقتی خواستم بخوابم، حرف‌های آقای روان‌شناس را فراموش کردم و با شوهر خیالی‌ام توی ذهنم عشق‌بازی کردیم. عاشقانه نگاهم میکرد و لازم نبود کاری کند، همین که توی گوشم میگفت میدونستی من عاشق موهاتم دست و پایم شل میشدند.

بعد از آن شب هم زندگی در جریان بود و هست و خواهد بود. مثل هر روز دلم تنگ میشود و هر بار که کلید توی در میچرخد هر کجای خانه که هستم دوست دارم پر بکشم به سمتش و او بعد از انداختن ماسکش توی سطل زباله و شستن دست‌هایش، برود تا کتاب‌هایی که برای مغازه سفارش داده از کارتن دربیاورد و خوب زیر و روشان کند و حرف‌های مرا با هوم جواب دهد و چایش سرد شود.

امسال تیر ماه او سی‌‌و‌هفت ساله میشود و من شهریور سی‌و پنج ساله. شاید وقتی او هفتاد و هفت ساله بود و من هفتاد و پنج ساله، چایش را گرم بنوشد و غصه‌ی مرا از دوری بچه‌ها، با پیاده‌روی‌های صبح‌ التیام بدهد. شاید بگوید امروز رژ آلبالویی زدی از اون دیروزی که صورتی صدفی بود بیشتر بهت میاد! در همین حد تخصصی! شاید هم من یا او خیلی قبل‌تر از این حرف‌ها، جسممان را برای همیشه از هم دریغ کنیم و به خاطره‌ها بپیوندیم.

 

وقت نوشتن این پست آهنگ نه از محمدرضا علیمردانی توی ذهنم تکرار میشد.

حالو هوای تو باز به سرم زده. حال دلم بده قلبمو پس بده.
وقتشه کم بشه از غم این همه خاطره.وقتشه فکر تو بگذره.

عشقتو پس بگیر از من غم زده. تو کجایی بیا قلبمو پس بده.
خوابو خیالی و فکر محالی و دیری و دوری و فکر عبوری.

نه. نمیخوام این روزا رو دل بی تو تنها رو خیابونام دلتنگن که نمیبینن ما رو
بی تو دنیا، دنیا نیست نمیخوام این دنیا رو منو یادت رفته، یادت رفته خیلی چیزا رو.

مثل گریه تو شبو بارون مثل چشم خیس خیابون مثل مردن گوشه‌ی زندون تا تو نباشی حالم اینه.
مثل یک بغضم تو گلوی زخمی خونه توی دلتنگی شبونه کی میتونه رویاهامو برگردونه.

مثل زخم بال پرنده‌م مثل جای خالی خنده‌م چی میشد چشمامو ببندم فکر و خیالم سرگردونه.
مثل یه آهم سرده نگاهم یه شبم که گم شده ماهم خسته‌ی راهم هیشکی نمیتونه رویاهامو برگردونه.

 

 

پس‌نوشت: دوستانی که به چالش دعوتم کردند، در اسرع وقت تکالیفم را انجام میدهم :)

شنیده بودم میگفتن آدم چی بشه مادر نشه

چطور تونست با اون ذهن کوچولوش این تصور رو توی ذهنش پرورش بده و بهم بگه کاش جای من و تو عوض میشد من جای تو بودم و تو جای من تا دیگه انقدر دعوام نکنی... همونجا بغض گلومو چنگ زد و بعد درجا یه قطره اشک از گوشه‌ی چشمم یواشکی افتاد رو بالش. نگاش کردم. دست کوچولوشو فشار دادم و گفتم دوستت دارم. 

چیکار دارم میکنم من؟ 

خیلی شیطونه. خیلی پر حرفه. خیلی پرانرژیه. لجبازه. خودشیفتگیش زیاده. طاقت مخالفت نداره. هرچی بهش بگی، انقدر چک و چونه میزنه تا دادت دربیاد. خرابکار درجه یکه... ولی بچه‌س.

خیلی وقتا نتونستم درست و حسابی حواسم باشه که بچه‌س و یکم شل کنم.

یه بار آلما خیلی کوچیک بود؛ یک ساله شاید. یه اتفاق خیلی بد بین من و همسرم افتاد. اونم درست شبی که داشتم میرفتم تهران. و قرار بود یک هفته خونه نباشم. صبح هر دو تا اخمالو به سردی زیرلب گفتیم خداحافظ. چمدون رو گذاشت تو صندوق عقب تاکسی و ما رو روونه کرد. دلم مثل یه زخمی که کشیده بشه رو زمین از در خونه درد اومد تا برسم تهران. شب اول که خواستم خونه‌ی بابا بخوابم دست کوچیک آلما رو گرفتم تو دستم. احساس کردم هیچی تو دنیا ندارم جز همین دست. هر وقت از آلما کلافه میشم یا هر وقت از هر چیزی خیلی دل شکسته میشم یاد اون لحظه و اون حس میفتم.

وقتی آلما رو بغل میکنم و صدای قلبش رو میشنوم، یاد اون سونوگرافی‌ای میفتم که صدای قلبش رو برای اولین بار شنیدم. دلم پاره پاره میشه.

 

دیروز خونه‌ی مادر همسر بودیم. آلما داشت بدقلقی میکرد؛ حالا داستان چی بود بماند. بهش گفتم گوشیمو بده تا یه چیزی رو بهش بگم. من نشسته بودم داشتم 

به گیسو شیر میدادم. آلما غرغر کنان رفت گوشی رو با حرص آورد گرفت به سمتم گوشی تو دستش سنگینی کرد و سر خورد و کاملا سهوی افتاد رو سر گیسو :| همین الان هم با نوشتنش ضربان قلبم بالا رفت. دفعه‌ی اولم نبود که سر بچه بلایی بیاد و بخوام جمع و جورش کنم؛ آلما با چایی سوخته بود، افتاده بود دندونش شکسته بود، هزار بار خورده بود زمین، از رو میز پرت شده بود پاهاش کبود شده بود، هزار بار چونه و پیشونیش رو زده بود اینور اونور... ولی دو ماهش نبود  :| گوشی دقیقا خورد روی ابروش. یک لحظه مکث کرد و از شیر خوردن دست کشید و یکهو زد زیر گریه و گریه‌ش اوج گرفت و شروع کرد به جیغ زدن من تا به حال این صدا رو از هیچ بچه‌ای نشنیده بودم. نمیدونم دیگه چجوری از جا پریدم و سعی میکردم آرومش کنم. یهو چشمم افتاد به آلما که بغض کرده بود و رنگ پریده نگاه میکرد. یک لحظه احساس کردم همه‌ی اون حس‌هایی که احتمالا تو دل کوچیکش میگذره ریخت تو دلم. رفتم کنارش قدمو هم‌اندازه‌ش کردم و با صدایی که به زور از ته گلوم درمیومد و از بین جیغ‌های ترسناک گیسو گفتم نترس مامانی میدونم عمدی نبود چیزیش نشد الان آروم میشه. مادر همسرم دستشویی بود و بیچاره با چه هولی خودش رو رسوند. خواهر همسر هم از اول وحشت‌زده نگام میکرد. مادر همسرم گفت یه لیوان آب بده بهش. آبو خوردم. گیسو رو گرفتم بغلم شیر بدم. سینه رو نمیگرفت فقط جیغ میزد. مستاصل مادر همسرم رو نگاه کردم آروم گفتم چیکار کنم. گفت باهاش حرف بزن صداتو بشنوه آروم میشه. صدام درنمیومد! سعی کردم صدامو یه جوری ببرم بالاتر که بشنوه. نفس‌نفساش:( چشمای اشکیش :( هنوزم یادم میاد دیوونه میشم. کم‌کم شروع کرد شیر خوردن و خوابش برد.

مادر همسرم پاشد اسفند دود کرد اندازه یه آتیش سوزی دود راه انداخت 😂 گلوم میسوخت. یه انگشت هم از سیاهی اسفند به پیشونی گیسو زد! 

یکم بعد تو اتاق با آلما حرف زدم و بهش گفتم ناراحت نباشه ولی حواسش رو جمع کنه و بالای سر گیسو از این کارای خطرناک نکنه‌. امروز صبح تا بیدار شد میگفت مامان دلم براش سوخته سرش درد گرفت جیغ میزد.

احساس میکنم بخش مهمی از سلول‌های مغزم رو به خاطر اتفاق دیروز از دست دادم :/ همه جونم رفت. خالی شدم.

دیگه نمیدونم چی میخواستم بگم ولی الان بعد از نوشتن این ماجرا احساس کردم دیگه دلم نمیخواد چیزی بگم و دوست دارم چشم‌هامو ببندم و به هیچ چیز فکر نکنم.

وقتی مداد رنگی‌ها گریه میکنند.

 

 

نگاه مخفیانه

باز هم در محاصره‌ی دخترها دراز کشیدم تا بخوابم اما هنوز چشم‌هایم گرم نشدند. ساعت نزدیک چهار صبح است و آلما باز دوباره نظم خوابش را بهم زده و نیم ساعت پیش با انواع اقسام تهدید و ارعاب خواباندمش. از ساعت دو گفتم بیا بخواب وگرنه برات کتاب نمیخونم و او که بی‌توجه به حرف‌های من بالا پایین میپرید و به شیطنتش ادامه میداد. صبح که مثل اجل معلق بالای سرش ظاهر شدم حساب کار دستش می‌آید 😂 امشب همسرم اعتراف میکرد که این اخلاق بد را آلما از او به ارث برده؛ شب بیدار بودن و روز خوابیدن. چقدر هم من از این سیستم متنفرم. چه روزهایی که حس میکردم با یک جسد ازدواج کردم و از دیدنش به شکل افقی متنفر بودم. الان هم تا جایی که بشود و بتواند به راهش ادامه میدهد اما برای من کمی عادی‌تر شده. چشم‌هایم آرام آرام دارند گرم میشوند، داشتم فکر میکردم تنهایی خوابیدن بهتر است یا با کسی خوابیدن حالا چه همسر چه بچه. همسرم تنهایی خوابیدن را ترجیح میدهد و میدانم الان به ظاهر مجبور است توی اتاق آلما بخوابد و در واقع توی دلش عروسی شده که راحت و بدون اینکه کسی دور و ورش باشد در هر ساعتی و به هر شکلی که دلش خواست میخوابد. من اما یک طرفم آماج حملات لگد آلماست و طرف دیگرم گیسویی که چند ساعت یکبار بیدارم میکند و بهم آویزان میشود.

نمیدانم روزی که دخترها بزرگ شدند دلم برای این خواب‌های با اعمال شاقه تنگ خواهد شد یا نه؟ همسرم چی؟ دلش برای خوابیدن بین اسب تک شاخ و خرس گنده و انواع تل و گل سر و کاسه و قابلمه اسباب بازی تنگ میشود؟

ما یک بار جای خواب آلما را عوض کردیم و خیلی خوب و متین و موقر از دوسالگی تا چهار سالگی توی اتاقش میخوابید اما از دست‌آوردهای کرونا و قرنطینه این شد که آلما مثل متجاوزی پرزور به خاک اتاق ما ورود کرد و هرگز نتوانستیم مناطق اشغالی را پس بگیریم 😂 نمیدانم چرا برگشت اما بعد از بارداریم و ورود گیسو خودم نخواستم آلما احساس تنهایی کند و نخواستم که‌ توی شرایط جدیدی که برایش پیش آمده جای خوابش را عوض کنم. ضمن اینکه کی زورش به آلما میرسه؟؟؟ حالا امیدوارم گیسو که بزرگ‌تر شد هر دو را با موفقیت بیرون کنم 😁 بعد هم مثل دیوانه‌ها دلتنگ صدای نفس‌هایشان شوم. 

تا صبح یک ملیون بار روی آلما را میکشم و پتو را پرت میکند. یک ملیون بار هم از زیر خودم درش میاورم😁 

امروز آلما یک نقاشی بامزه کشیده بود بابایی داشت میپرسید اینا کین کشیدی و آلما داشت توضیح میداد گفت اینا دوستامن این یکی خیلی فضوله خیلی هم حرف پس میده 😂 من از توی اتاق صدایش را میشنیدم و مرده بودم  از خنده. 

از بس که جلوی من گستاخی میکند و بهش میگویم به من جواب پس نده.

یک بار گفتم آلما انقدر بلبل زبونی نکن. چشم‌هاش اندازه‌ی کاسه شده بود! بلبل؟؟؟؟  😂

جدیدا یک بازی طراحی کرده (قابل توجه شارمین) اسم بازی هست نگاه مخفیانه! من و آلما باید سعی کنیم از تنگ و تارترین جاهای ممکن همدیگر را زیر نظر بگیریم و وقتی طرف مقابل متوجه میشود که دو تا چشم از اون لا لوها بهش نگاه میکنند هر دو بزنیم زیر خنده :| باور کنید بعد از ماکسیمم سه بار انجام دادن این کار تبدیل میشود به بی‌مزه‌ترین کار دنیا؛ مخصوصا آن قسمت خنده‌ش :/ که از یک جایی به بعد خنده‌های من تصنعی میشوند و خنده‌های او همچنان زیبا و از ته دل؛ خوش به حالش.

تنها انگیزه‌ی من از مشارکت در این بازی بی‌مزه این است که برق چشم‌های پر از شوقش را مثلا از لای مبل‌ها ببینم که مثل ستاره میدرخشند و به قلبم جان میدهند.

 

اینم نقاشی آلما! اون دختری که‌ کفشاش از همه بزرگتره و قرمزه حرف پس میده 😂😂😂

 

هر کاری کردم عکس اونورکی بشه نشد :/

 

بکش بالا!

دوباره زندگی رفته رو دور تند! یادمه با آلما هم این روزها رو داشتم و خیلی روزها همین سر شلوغی، من‌ رو از نوشتن دور کرد. حالا نه که من نویسنده‌ی قهاری باشم و در این مدت از نگارش سه تا رمان و چندین مجموعه داستان عقب افتاده باشما 😁 فقط اینکه، نوشتن حس خوبی بهم میده. احساس میکنم اینجا جاییه که دقیقا اونی که هستم رو به خودم نشون میدم و هر بار انگار سبک میشم و یه جورایی تر و تازه میشم.

این روزهای من، بسیار بسیار لذت‌بخش هستند. هیچ وقت فکر نمیکردم اومدن گیسوی کوچولو، انقدر خوب باشه. هنوزم اعصاب خوردیا همون مسائل قبلی با آلما هستن و وجود گیسو چیز بدی بهمون اضافه نکرده.

هیچ‌وقت نه خودم این احساس رو دارم و نه دلم میخواد کسی از اطرافیان این حس رو داشته باشه که گیسو از آلما بهتره؛ هرکسی خودشه. هرکسی منحصر به فرده. ولی واقعا آلما بچه‌ی سختی بود و هست و گیسو بچه‌ی آروم و بی‌دردسر.

این مقایسه رو صرفا برای توضیح شرایطم دارم میکنم. چقدر آلما بچه‌ی بی‌قراری بود و تو هر دوره‌ی رشدش یه جوری چالش داشت. الان هم به شدت لجباز و قد (غد) و خودرای... و صد البته بی‌تجربه بودن من و شرایط روحی نامساعدم هم بسیار موثر بوده اما به شدت حس میکنم آلما یه رگ عُمری خاصی داره 😂

دیروز خیلی مستاصل بودم. بعد از یه بحرانی که با آلما داشتم، خسته و داغون اینستاگردی میکردم یه جا نوشته بود اگر از همسرت خیانت دیدی اگر با فرزندت مشکل داری اگر افسرده‌ای لینکو بکش بالا! ما هم برای اولین بار کشیدیم بالا 😂

خلاصه وصل شدم به یه جایی گفت شماره تلفن وارد کن اسمتو بگو چند دقیقه بعد یه خانمی زنگ زد :| دیدم ای داد بیداد جدی شد! هی سوال میکرد چند سالته تحصیلاتت چقدره آلما هم از اونور میگه مامان کیه مامان کیه مااااامااااان :/

یکم نصیحتم کرد خانمه:/ که اگر الان مشکلت رو حل نکنی فردا ارتباطتون درست شدنی نیست و ... از فواید مشاوره گفت. بعدم گفت وقتمون خیلی پره اما چون مورد شما خاصه برات جا خالی میکنم. هزینه چهار جلسه پونصد تومن میشه پرداخت کنید تا ثبت نام بشید. گفتم خانم من باید یک جلسه مشاوره بشم ببینم اصلا میتونم ارتباط برقرار کنم با مشاورم بعد بیام چهار جلسه رو رزرو کنم. گفت کار ما تضمینه راضی نبودید هزینه برگردونده میشه! خودم رو تصور کردم که چهار جلسه کشک و دوغ بوده و حالا مثلا من خیلی پی‌گیر دنبال اون پونصد تومنم😂 نه من این کارو میکنم نه همسر.

گفتم بعدا مزاحمتون میشم! گفت بعدا وقت پر میشه ها گفتم عیب نداره خدافظ😁

بعدا که مشغول کارای آشپزخونه بودم اومدم دیدم دوباره زنگ زده پیامم داده تماس گرفتیم برنداشتین:| بلاک کنم؟

دیروز بعد از مددددددتتتت‌ها پیتزا پختم. خمیرم سفت شد! پشتم باد خورده آشپزیم ضعیف شده. ولی میدونم دوباره به روزای اوجم برمیگردم که آشپزخونه همیشه شلوغ پلوغ بود و من مشغول کیک و شیرینی و انواع دسر و غذا.

نمیدونم چیزی به اسم ویار دوران شیردهی داریم یا نه😁 انقدر که این روزا هوس چیزای شیرین و آبدار دارم.

هندونه و انواع طالبی رو به شکل جنون آمیزی میخورم. خرما که روزی صد تا 😂 کارخونه شیرسازی دارم. 

گیسو هم به قول آلما دستگاه پی‌پی ساز! شکم بچم خیلی شُله همش تو راه دستشویی‌ایم😁 بیشتر وقت مفید من در روز صرف همین کارا میشه و باقیش هم کارای خونه و همچنان سورپرایز شدن از خرابکاری‌های آلما که اگر بخوام ازش بنویسم مثنوی هفتاد من میشه.

گیسو به وضوح بزرگ شده و تغییر کرده. دارم لحظه به لحظه رشدش رو میبینم. هر روز که شب میشه میگم کاشکی هرچی امروز شد نوشته بودم تا یادم نره چقدر لذت بخش و شگفت انگیز بود... ولی بازم از خستگی غش میکنم و باز فردا و فردا...

حالا امیدوارم بتونم هر چند روز یک بار حتی شده یک پست کوتاه بنویسم.

 

پی‌نوشت: دوستانی که دلشون میخواد اینستاگرام همدیگه رو داشته باشیم بهم خصوصی بدید.

میرقصی و میچرخی در گردش هر دستم

چقدر باید یک فرفره را بچرخانی و موفق نشوی تا اینکه یک‌باره به تماشای چرخش زیبایش بنشینی؟

بعد از نزدیک به دو ماه آشفتگی اوضاع خانه، امروز احساس کردم مثل فرفره‌ای به زیبایی دور خودم میچرخم و همه چیز مرتب است.

البته از حق نگذریم خوش‌خواب بودن گیسو خانم در این چرخش زیبا نقش اساسی دارد 😁

تا چند روز پیش خانه به شدت کثیف بود و بهم ریخته. صبح ما از ساعت یک ظهر شروع میشد حتی چند بار رویم به دیوار ساعت دو از رختخواب درآمدیم. بهتر است بگویم گیسو بیدارمان کرد؛ تا شیرش بدهم و بعد هم پی‌پی و شستشو و غیره ساعت شده بود سه! آلما هم در این یک ساعت از زیر دستشویی رفتن در رفته بود و دست من به جایی بند نبود. بعد از نمیدانم چقدر گیسو را خوابانده و سراغ آلما رفته بودم دستشویی و بعد صبحانه:/ صبحانه ساعت نزدیک چهار؟؟؟ 

ناهار ساعت شش یا هفت غروب. ساعت دو و سه شب شام. ساعت چهار صبح  هم دنبال آلما بدو که جان مادرت بیا بخواب. بعد که آلما خوابید تا صبح هر وقت گیسو پاشد شیر بده و هر وقت خوابید بخواب و بعد هم از شدت خستگی این ریتمِ هر وقت گیسو خوابید بخواب را تا هر جایی شد ادامه بده حتی تا یک و دوی ظهر. واقعا داشتم دیوانه میشدم. وسط یک خانه‌ی کثیف و بهم ریخته با این روتین افتضاح.

یاد اثر مرکب افتادم. گوشی‌م را در آورم و یک لیست از کارهای خانه توی نوت نوشتم. از کوچکترین کار تا سخت‌ترینش. و با خودم گفتم هر وقت فرصت داشتم یک حرکت به سمت جلو میروم. و جالب است بدانید با همین روش ساده، توانستم نصف بیشتر کارهای خانه را انجام دهم و همسر هم ترغیب شد و یک بالکن شستن مهمانم کرد 😁 روی یک ردیف از کابینت‌ها که منتهی میشوند به پنجره و بالکن، گلدان‌هایمان را چیده‌ایم و هرازگاهی لازم است گلدان‌ها برداشته شوند و زیرش تمیز شود و به گل‌ها رسیدگی شود. گلدان‌ها را برداشتم وتمیزشان کردم پلاستیک‌های زیرش را انداختم ماشین لباسشویی و کابینت را تمیز کردم و بعد گیسو بیدار شد رفتم سراغش و همسر آمد نگاهی به آشپزخانه کرد و گفت باز برای من کار تراشیدی 😂 و اینگونه شد که باقی مسیر را رفت و بالکن را هم شست.

هر بار که گیسو خواب عمیقِ چند ساعته داشت، کاری انجام دادم و بعد از دیدن تغییرات خانه کیف کردم. 

حالا فقط مانده بود ساعت خواب و بیداریمان. یک روز بالاخره از خواب شیرینم دل کندم و با وجود کم‌خوابی که داشتم ساعت نُه صبح وقتی گیسو شیر خورد و خوابید، من نخوابیدم و آلما را صدا کردم. اولش مقاومت میکرد اما بالاخره بیدارش کردم. با توجه به اینکه شب گذشته ساعت چهار صبح خوابیده بود تمام روز خوابالو بود. با این حال تا ساعت یازده شب تمام توانش را به کار برد که نخوابد. آخرین تلاشش این بود که بعد از اینکه برایش کتاب خوانده بودم و یک ثانیه با خواب فاصله داشت، گفت مامان گشنمه :/ گفتم مامانی خودم دو بشقاب بهت شام دادم فکر نکنم گرسنه باشی بخواب عزیزم‌ گفت نههههه من گشنمه گفتم باشه برو سیر شو بیا 😑 و این جمله را با تمام خشمم ادا کردم😂 کمی سکوت برقرار شد زیرچشمی نگاهش کردم و دیدم با دهان باز خوابش برده😂😂😂😂 حتی فرصت نکرده بود دهانش را ببندد.  

با خودم فکر کردم الان است که گیسو بخوابد و من هم یک خواب راااحت بعد از یک روز پر از بدو بدو... اما زهی خیال باطل که فسقل بچه تا ساعت ۵ صبح چشم روی هم نزاشت و به تماشای اطراف نشسته بود 😂 از بابایی سواری میگرفت و از من شیر. انقدر شیر خورد که فکر میکردم الان سینه‌م صدای آخر ساندیس خواهد داد 😂

ساعت پنج خوابیدم و روزمان از نُه صبح شروع شد. خسته بودم. سرم درد میکرد. حالت تهوع داشتم. اما خوشحال بودم که نظم برقرار شده. و یک آن تصویر یک فرفره توی ذهنم نقش بست که سریع و با ریتم خاصی دور خودش میچرخد و اگر مزاحمش نشوی به چرخشش ادامه خواهد داد.

 

این پست توی چند مرحله نوشته شده  :)