غرغرهای پراکنده

شاید دنبال موقعیت مناسب برای نوشتن بودن منجر به ننوشتن شود! از این‌رو،‌ جمعه‌ی بی‌مزه‌ام را تقریبا با نوشتن این پست شروع میکنم. میگویم تقریبا؛ چون ساعت دوازده و نیم از خواب بیدار شدم و فقط برنج شسته‌ام و چای دم کرده‌ام. بعد هم دستم را زده‌ام زیر چانه و به خواب‌هایی که دیده‌ام فکر کرده‌ام و بعد با لیوانی چای پررنگ و بیسکوییت ساقه طلایی کرم‌دار نشسته‌ام پشت لپ‌تاپ. با خودم گفتم اولین فولدر موزیک را باز میکنم و هرچه که بود گوش میدهم. البته خیلی موقعیت ریسکی‌ای نبود! چون توی لپ‌تاپ همسر،‌ قطعا تتلو نیست. موقعیت‌ها میتواند با شجریان، شهرام ناظری، ابی و داریوش غیرقابل‌پیش‌بینی باشد. اما ظاهرا آلبوم نیلوفرانه افتخاری هم بوده! الان هم که دارم گوش میدهم خیلی محو صدا نیستم؛‌ از موسیقی و شعر بیشتر لذت میبرم. و اینکه یادم آمد چرا همسرم این آلبوم را دوست دارد؛‌ خیلی‌وقت پیش بهم گفته بود که یک بار که با خانواده‌اش میرفتند شمال؛‌ توی جاده چالوس پدرش این را گوش میداده.

بعضی از روزهای زندگی به‌شدت کسل‌کننده‌اند و کاریشان هم نمیشود کرد. مثلا اکثر جمعه‌ها. همسرم برای کارهای ساختمان جدید از صبح رفته کتابخانه و وقتی برگردد احتمالا حوصله هیچ برنامه‌ی دیگری ندارد. اگر هم خانه بود... اه چای‌ام سرد شد! آب جوش ریختم کله‌اش و کمی کمرنگ شد.

داشتم فکر میکردم من هر هفته غر میزنم و بعد یادم میرود! البته توی دلم غر میزنم. واقعیت این است که نه تنها همسرم موجود گوشه‌نشینی است،‌ من هم تنبلم. اینجا که آمدم دوستان زیادی پیدا نکردم. با همسر همه‌ی دوستان همسرم دوستم!‌ ولی صمیمی نشدم. حتی با یکی‌شان یک دوره باشگاه هم رفتم. یک بار دسته‌جمعی سفر رفتیم... اما خوب که فکر میکنم یادم می‌آید دقیقا از چه زمانی بیشتر رفتم توی خودم. اینکه هیچ‌وقت نتوانسته بودم با دوست‌های اینجا مثلا مثل دوست‌های قدیمی خودم که تهرانند باشم یک مسئله است و این‌همه تنهایی این روزهایم مسئله‌ای دیگر.

اعتراف میکنم که این روزها اینترنت هم به بی‌تحرکی‌ام دامن میزند. صبح‌ها که بیدار میشوم و موبایلم را از ایرپلین مود خارج میکنم،‌ سیل پیام‌هاست که از این‌ور و آن‌ور سرازیر میشود. توی کتابخانه که نشسته‌ام میخوانمشان. البته پیام‌هایی که بخواهند نکات زندگی یادم دهند نمیخوانم!‌ حوصله‌ام را سر میبرند. دوست ندارم اینهمه پند بشونم خب! پست‌های چس‌ناله هم که اصلا نمیخوانمشان. به همین خاطر است که لاینم را اصلا باز نمیکنم . مردم خل شده‌اند. از بچه دبیرستانی گرفته تا زن‌خانه‌دار و مرد پنجاه ساله و... همه در فراق چیزی مینالند؛‌ آنهم با زشت‌ترین ادبیات! باز اگر از لحاظ ادبی غنی بود میخواندم و احتمالا گریه هم میکردم!! یا نه حداقل نوشته‌ی خودشان بود! نه متنی سخیف و کپی شده... اغلب جوک‌ها برایم جالب‌ترند :))‌ بعد هم خبر گرفتن از دوستان مجازی. انگار گپ‌زدن جای حرف‌های واقعی را گرفته باشد.... بعد هم میروم اینستاگرام و عکس نگاه میکنم. این وسط‌ها هم که به وبلاگم سر میزنم. کامنت‌ها را جواب میدهم و حتی مثل گذشته نوشتنم نمی‌آید. بعد موبایل را آف میکنم و بعد از چند ساعت که دوباره برگشتم به همه‌چیز سر میزنم و... قرنی یک‌بار هم میروم فیسبوک. آنوقت میشود فهمید فلانکی ازدواج کرده و آن یکی نی‌نی دارد یا مثلا میشود فهمید فلانی رفته بوده سفر :))) پست‌های نالیدن‌هاشان را هم که رد کنم،‌ میرسم به دوستان هنرمند. اینها بهترند باز. اما خب گاهی هم مثلا بچه‌های تئاتری،‌ تبلیغ اجراهاشان را چنان توی گوش و چشمت فرو میکنند که میخواهی عق بزنی. با توجه به این که یکبار خر شدم و مثلا برای حمایت از دوستان برای اجراشان رفتم و برای اولین بار افتخار داشتم تئاتر فیزیکال ببینم. فقط فریاد زدند و خودشان را تا جایی که توان داشتند بلند کردند و کوبیدند زمین! جوری که میترسیدم استخوان‌هاشان بشکند. چنان عربده میزدند که آدم تعجب میکرد این صدا از آدم خارج میشود؟؟ خب حرف هم بزنی میگویند این یه چیزی داشت که تو نفهمیدی!!!

قبل‌ترها ذوق کیک پختن و دسر درست‌کردن داشتم ولی حالا که جوجو کوچولو شیرینی دوست ندارد،‌ حتی از تصور چیزهای شیرین هم بدم می‌آید. چون همسرم از این چیزها کم میخورد و قبلا هم یک برش کوچک او میخورد و باقی را خودم میخوردم :))) میدانم درست کنم محکومم خودم بخورمش!

نیم ساعت تنفس اعلام میکنم!

بروم نهار درست کنم. از همین تریبون از مخترع استامبولی کمال تشکر را دارم! گوجه و سیب‌زمینی و پیاز و برنج. آماده شونده در نیم‌ساعت :)

نیم ساعتمان خیلی بیشتر شد. همسرم دوباره رفت و من حالا با چای نبات و مهستی نشسته‌ام که بنویسم. قبل از هرچیز فکرم مشغول این است که چرا مهستی به نگو میگوید لگو؟! لگو تمومه عمر آشنایی لگو رسیده لحظه‌ی جدایی... قسم به اون خدایی که میپرستی دار و ندار این زن تو هستی...

از اینجا به بعد پستم شنبه صبح و توی کتابخانه نوشته میشود. دیروز نشد ادامه دهم...

اولش خیلی خونسرد گفت خب تو زن ددری‌ای هستی! از اونایی که هر روز باید ببریش بیرون دورش بدی. از اونایی که نمیشه بهش گفت هفته‌ی پیش بردمت بیرون!‌ چون اون هفته‌ی پیش بوده! برعکس من. من اگر یه بار برم جایی تفریح تا یه سال بسمه. 

بعد کم‌کم داشت عصبی میشد. البته من چیزی نگفته بودم. فقط در جوابش که گفت چرا این شکلی هستی؟‌ گفتم پرسیدن نداره؛ خودت میدونی کسلم و حوصله‌ام سر میره. شاید هم چون از راه که رسید یکسره رفت سراغ فلش که قسمت جدید سریالش را ببیند و بعد اظهار داشت من که میرم سراغ فلش و لپ‌تاپ و... حالت عوض میشه. اه! دوست ندارم این‌طور دیده شوم!‌ ولی چاره چیست که مثل همیشه آن‌طوری دیده میشوم که هستم. میترسم دوباره ریز‌ریز و نامحسوس بشوم همانی که قبلا بودم؛ همان وابسته و بیچاره‌ای که چشم دوخته به صورت همسرش تا ببیند چه خواهد شد. 

من هم گفتم واقعیت اینه که تو نه تنها تفریح دوست نداری بلکه بلد نیستی تفریح کنی بعدم گند میزنی به تفریح آدم! واقعیت است خب! همسر من استاد خراب کردن خوش‌گذرانیست!‌ به خودش هم گفته‌ام و قبول هم دارد. 

وقتی گفت من دو هفته برنامه‌ام رو برای تو به هم زدم رفتیم تهران عروسی از تعجب شاخ‌هایم زد بیرون. کلا همسرم گاهی حرف‌هایی میزند که سبزیجاتی مثل کرفس در نواحی خاصی از بدن رشد میکنند. گفتم دو هفته؟؟؟؟؟ منظورت دو روزه؟‌ تو که فرداش برگشتی! چرا جو میدی؟ بعدم تو گفتی خاله برای ما خیلی زحمت کشیده به خاطر اون میام عروسی پسرش :)) خیلی به خاطر من بود. گفت میدونی هر بار میام تهران ریتم زندگیم به هم میخوره :| بعدم هر بار این قضیه برام مسئله میشه؛ نکنه بوی سیگار میدم! اگه یه بار به روم بیارن قضیه تموم شه بهتره! بعدم من میخوابم. نمیخوام فک کنن من آدمیم که همش خوابم. هرچند اونا اصلا حرف نمیزنن و برخورداشون خیلی محترمانه است. خوب میمونم خونه‌ی خودم هرکار خواستم میکنم... استدلالاتش را که شنیدم از بس به نظرم عجیب بود ساکت شدم. کلافه و عصبی توی صورتم نگاه کرد و گفت من نه میخوام و نه دوست دارم دوتایی جایی بریم. قبلا هم اگر میرفتیم چون خونه نداشتیم! الان که داریم. اشکم ریخت و گفتم ولش کن. گفتم بابایی بلند شو یه دقه. گفت چیکار داری؟‌ گفتم پاشو دیگه. دستش را گرفتم و عقب‌عقب بردمش مثل اینکه داشتیم فیلم را میزدیم عقب! بعد گفتم سلااام خسته نباشی! او هم گرفت جریان چیست گفت سلااام خوبی؟‌نهار چی داریم :))) بعد هم رفت توی بالکن و سیگاری کشید و من میز نهار را چیدم. بعدتر بوسیدم و بغلم کرد و گفت میشه غصه‌ی چیزی رو نخوری؟ گفتم برام مهمی؛‌ اگر نبودی غرمو میزدم و میرفتم. مهم هم نبود چه احساسی پیدا میکنی. گفتم بهم برمیخوره نتونیم از پس این مشکل بربیایم... 

واقعا چه میشود کرد؟‌ واقعیت این است که همسر من به شدت بی‌هیجان است و درونگرا. من هم از آنهایی که هر روز میتوانم از فعالیت جدیدی استقبال کنم. من در اوج برون‌گرایی و او در منتهای درون‌گرایی. درست است که زندگی با او مرا خیلی ساکت و متفکر کرده. درست است که از بعد از ازدواجمان همسرم هم یاد گرفته بیشتر بخندد و گاهی از بعضی چیزها لذت ببرد! اما ما هنوز تیپ شخصیتی خودمان را داریم. نمیشود به زور کسی را عوض کرد و این یکی از غلط‌ترین تصورات در مورد ازدواج است. 

خیلی فکر کردم. دوست ندارم راه‌های دم‌دستی را انتخاب کنم. مثلا غر بزنم. یا فشار وارد کنم که وظیفته و باااااااید فلان کار و فلان کار را بکنی. یادم آمد هر روز آرام‌تر و در خود فرو رفته‌تر شده‌ام. من هم دارم خودم را بیش از حد در شرایطی خلاف ذاتم قرار میدهم. نمیدانم شاید راه‌حل این باشد که برنامه‌های بیشتری برای خودم بچینم و انرژی‌هایم را تخلیه کنم. خیلی تنبل و بی‌حوصله شدم. به هرچیزی فکر میکنم بعد از یک دقیقه میگویم بیخیال کی حال داره؟!

بالکن خانه‌ی جدیدمان توی ذهنم جایی بود که میتوانستیم کمی متنوع شویم. نیمکت خریدیم و گلدان. اما حالا هر روز هم که جارو کنی؛‌ انگار کل کویرهای ایران را منتقل کرده باشند به همان یک وجب، اصلا نمیشود نشست! کاش زودتر پاییز شود. شاید از این همه خاک راحت شدیم.

باز هم فکر خواهم کرد. دوست ندارم کم بیاورم. میدانم میتوانم از پس این ماجرا بربیایم. قطعا راه‌حلی جز دلخوری وجود دارد.

راستی چرا مهستی به نگو میگه لگو؟ :)))

از خونه که دور باشم،‌ خل میشم!

حرف و تعریف بسیار است و من بدجنسانه،‌ به ترتیب مهم بودن نمینویسم! به همان شکلی مینویسم که پیش رود!

عرض کنم که،‌ سایلنسِ این دفعه از کمبود امکانات بود! فکر میکردم شنبه میتوانم بنویسم اما آنچه مرا تهران نگه داشت دبه‌ای بود که خانم آزمایشگاهی داد دستم و گفت از جمعه هفت صبح پُرش میکنی تا شنبه هفت صبح. تلفنی که مراتب را به همسرم اطلاع دادم پرسید با چی؟! :| گفتم خودت چی فکر میکنی عزیزم؟! اگر خروجی‌های انسان را ادرار، مدفوع، خون، اسپرم، تف و عرق در نظر بگیریم هم سریع به جواب مورد نظر میرسیم. گفتم آزمایشگاه، شاید بهتر باشد از شنبه‌ی هفته‌ی پیش که رفتم دکتر شروع کنم؛ خانم دکتر .... .... متخصص زنان و زایمان و نازایی و جراح و دارای بورد تخصصی و... اما اخلاق در سطح پشگل. نمیدانم چون اینجا تهران نیست اینطور بود؟! از در که وارد میشدی منشی با صدای بلند و در حضور جمع، شرح‌حال مختصری میگرفت. ویزیت را که میدادی مینشستی منتظر. این را هم اضافه کنم که نوبتی که داشتی همچون گوهر گران‌بهایی بود که نصیب هر کسی نشده. چراکه نوبت‌ها خیلی دیر به دیر داده میشوند. مرحله‌ی بعدی،‌ دختر کم‌سنی که ظاهرا ماما بود وارد صحنه میشد و توی همان جمع خودمانی پرونده‌ات را پر میکرد. همان‌جا،‌ فشارت را میگرفت، وزنت میکرد و سوال‌ها را شروع میکرد: سابقه‌ی سقط داری؟‌ پریودات منظمه و... بعد چهارتا چهارتا به حضور خانم دکتر مشرف میشدیم. یک نفر روی تخت معاینه و خوشبختانه پشت پرده، لنگ‌ها را هوا داده و دارد توسط ماما معاینه میشود، یک نفر مخاطب خانم دکتر است و دو نفر بعدی از سر بیکاری سر تکان میدهند و حرف‌های دکتر را تایید میکنند. پرونده‌ی نفر قبلی‌ام را نگاه کرد و گفت خب قارچ داری، برای قارچت دارو مینویسم. تخمدان چپت تنبله برای اونم دارو مینویسم. حالا اینا هیچی؛ مسئله مهم اسپرمای شوهرته که شتاب نداره :| احتمال واریکوسل هست باید بره سونوی بیضه؛‌ میری پیش آقای دکتر فلانی براش سونو مینویسه. البته تو مطب با معاینه هم میتونه تشخیص بده لازم نیست حتمن سونو بره و... مریض پرسید خانم دکتر میشه برای خواهرم آزمایشای قبل بارداری بنویسید؟‌با اکراه دفترچه را گرفت و سر سوال بعدی یکهو با لحنی عصبی گفت همینم دارم لطف میکنم برات مینویسم؛ خواهرت باید بیاد ویزیت بده کاراشو بکنه. نمیگویم دکتر وظیفه دارد مجانی و از راه دور خواهر این خانم را ویزیت کند؛ میتوانست همان آزمایش را هم ننویسد و خیلی مودب در جواب خواسته‌ی آن خانم بگوید خودشون باید تشریف بیارن. اصلا کلمه‌ی ویزیت را هم نمیگفت. کل داستانِ بیضه‌های همسر نفر قبلی را که گوش دادم رفتم مرحله‌ی بعد. مدارکم را نگاه کرد و گفت چرا تا الان آزمایش ندادی؟ اگر تیروئیدت کم‌کار باشه الان چه کاری میشه برات کرد؟ و... چند ثانیه دیگر سخنرانی کرد و لحظاتی بعد توی راه برگشت داشتم خودم را فحش میدادم که چرا انقدر بیخیالم؟ چرا زودتر نرفتم دکتر و... نمیدانم مشکلم کجاست؟‌ انقدر هوا گرم بود که مخم نمیکشید حتی علت این کارهایم را تحلیل کنم. فقط احساس پشیمانی داشتم و یک نفر توی سرم داشت دعوایم میکرد.  بغض داشتم و فکر میکردم اگر به خاطر سهل‌انگاری من موجودی بی‌گناه طوریش شود چه کنم؟‌ جواب همسرم را چطور بدهم؟ حس خیلی بدی بود. رفتم خانه و همینطور نشستم تا همسرم بیاید. قرار بود برویم تهران. تصمیم گرفتم به مادرم هم چیزی نگویم. اشک‌هایم را پاک کرد و گفت عیبی نداره...حالا دیگه بهش فکر نکن. نمیدانم حرف دلش بود یا مثل خیلی وقت‌ها داشت خودداری میکرد. اصلا نمیدانم از آنجا بود که حالم عوض شد یا بعدتر؟ وقتی با همسرم میرویم خانه‌ی پدرم، همه‌چیز از هر دو طرف احترام‌آمیز است اما من استرس دارم. دلیلش را هم خوب میدانم اما دوست ندارم راجع بهش بنویسم. شاید هم همه‌چیز زاییده افکار خودم باشد. نمیدانم این حس یخ‌زده‌ای که الان دارم دقیقا کی شروع شد؟ از مطب دکتر یا بعد از عروسی که من ماندم و همسرم برگشت؟‌ دوشنبه عصر،‌ همسرم تنهایی برگشت. نمیدانم چرا طور خاصی دلم پیشش ماند. چقدر دلم میخواست مادرم میگفت با شوهرت برو. اما همیشه این توقع را دارند که گاهی بیشتر از حد معمول بمانم. میدانم از محبت است اما هیچ‌وقت حس نکردم ضرورت کنار هم بودن من و همسرم را درک میکنند. اصلا نمیدانم چطور حرف‌هایی از این جنس را بنویسم. فقط میدانم به خودم قول داده‌ام در آینده‌های دور فرزندم را،‌ چه دختر چه پسر،‌ توی تمام انتخاب‌هایش آزاد بگذارم. و آنی را دوست داشته باشم که او دوست میدارد. میدانم هیچ‌کس اندازه‌ی مادرم دلش برایم نمیلرزد. میدانم پدرم بهم اهمیت میدهد و برادرم مراقبم است اما گاهی محبت‌ها هم شکل پیچیده‌ای دارند.

همسرم از پشت تلفن موجود ناشناخته‌ایست که معمولا گرمی و محبتی که انتظار دارم را نشان نمیدهد. اصلا نمیدانم مشکلش با تلفن چیست؟! یادم هست یک بار خیلی قبل‌ترها میگفت حیف احساساتمان که پشت تلفن خرج میشوند. همیشه آرزو داشتم دختری که دوست دارمو پیدا کنم و ببرمش پیش خودم توی خونه‌ی خودم و همه‌ی حرفامو وقتی بهش بگم که کنارمه. نه پشت تلفن.

همان موقع‌ها به خاطر دوری‌هامان و تنها راه ارتباطیمان که تلفن بود خیلی بحثمان میشد و من اصلا بلد نبودم چه کنم. اما این روزها خوب بلدم که بیخیالی طی کنم. تا وقتی برگردم چند باری حرف زدیم و هربار با بغض قطع میکردم. اما نگذاشتم که بفهمد. اصلا نمیدانم چه حس لعنتی‌ای بود که تا دیشب هم ادامه داشت. قبل از خواب کمی برایش گفتم اما وقتی دیدم طبق معمول، من که حرف میزنم خوابش میبرد ادامه ندادم. گفتم که نمیدانم چه شده؟‌ نمیدانم تو طوریت شده یا من؟‌ فقط حس میکنم از هم دوریم. تهران که بودم فکر میکردم یک دنیا از هم دوریم. فکر میکردم هیچ‌چیز اطرافم واقعی نیست. فکر میکردم هیچ‌کس توی کره‌زمین نیست. فکر میکردم تنهای تنهام.

دیشب خیلی دیر آمد خانه. حدود چهل دقیقه که از وقت همیشگیِِ آمدنش گذشته بود زنگ زدم. گفت اومدم جایی کار دارم حالا بهت میگم. قطع کردم و فکر کردم حتمن من باید زنگ بزنم تا بگه دیر میاد؟‌ اصلا این چه کاریه که واجب‌تر از خونه است؟‌ دلم هیچ‌چیز نمیخواست. فقط قدم زدم و تصمیم گرفتم وقتی آمد برخورد اولم بد نباشد و اول اجازه دهم خودش حرف بزند و با حالت تهاجمی برخورد نکنم. اما دلم شور میزد. دلم بهم میخورد و آن حس یخ‌زدگی بیشتر میشد. در را که باز کردم سورپرایز شدم! یک دسته گل مارگاریت سفید دستش بود. حتی نتوانستم سلام کنم. فقط گل‌ها را گرفتم و با بغض بغلشان کردم. چشم‌هایش را دیدم که تر شده بود. گفت میدونستم فقط اینه که میتونه خوشحالت کنه. یهو دلم خواست برات گل بخرم. مثل اون گلی که برای فارغ‌التحصیلیت خریدم. یادم آمد روزی که جشن فارغ‌التحصیلی‌ام بود و معشوق بلندبالای دوست‌داشتنی‌ام  با دسته گل رز قرمز و ساده‌ای دم در دانشگاه منتظرم بود.

هیچ‌حرفی نمیزدم و گل‌ها را بغل کرده بودم و نشسته بودم روی مبل. همسرم گفت میخوای همینطوری ذوقکی بشینی اینجا؟! خندیدم و رفتم گلدان را پر از آب کردم. نگاهم کرد و گفت لباسشو! پیراهن چین‌دار و گل‌گلی تازه‌ام را پوشیده بودم. ترکیبی از رنگ‌های بنفش و آبی. حرفم نمی‌آمد. حتی بعد از اینکه گفت دخترای خوب باید یه عالمه تعریفی داشته باشن! نمیدانم چرا زبانم بند آمده بود. فقط توانستم ببوسمش. زیاد. گرم و پرحرارت. مالکانه. حالا که فکر میکنم طعم بوسه‌های دیشب خیلی آشنا بود.

هر دو تا صبح مدام بیدار میشدیم. من حرکتی نمیکردم. فقط تا بیدار میشدم تصویر گل‌های سفید پشت پلک‌هایم می‌آمد اما او چند باری برای سیگار و دستشویی رفت و آمد کرد. میدانم او هم توی فکر بود. فقط من نیستم که فکری‌ام. بابایی هم همینطور است. طفلک دخترمان که باید ناهنجاری‌های روانی والدینش را ببیند! :)))))) میدانم خیلی پستم که آخر آخر دارم خبر دختر بودن جوجویی را مینویسم! شاید چون خودم هم هنوز باورم نشده فرشته کوچولوی من دختر است. پنج‌شنبه رفتم سونوگرافی. دکتر گفت بچه‌ات دختره. نود و پنج درصد. گفتم چرا؟‌ مگه بازم پوزیشنش طوریه که معلوم نیست؟‌ گفت نه اتفاقا خوبه پوزیشنش. من به همه میگم نود و پنج درصد. چون تنها چیزی که قطعا میتونه بگه بچه دختره یا پسر تولده! حالا مانده‌ام که دختر داشتنم را باور کنم یا نه؟! به همسرم که تلفنی گفتم خیلی لحن جدی‌اش تغییری نکرد!! فقط گفت آخیییییییی ینی دختردار شدم؟؟؟ دختر شیرینه... و من از همان لحظه تا همین حالا حسودیم شده!!

پی‌نوشت: اگر دختر باشد مشکل آراز را حل میکند!

روزهای سایلنت

همیشه، هر روز نوشتن را دوست‌تر میداشتم. آرام‌ترم میکرد. اما این روزها از هیچ‌چیز متاثر نیستم  و از این‌رو حرفم نمی‌آید و مدام ساکت‌تر میشوم. نه انقدر ذوق‌زده‌ام که از سر شوق بنویسم و نه انقدر غمگینم که حرف‌هایم سَر بروند. و نه حتی اتفاق خاصی افتاده است که دلم بخواهد تعریفش کنم! 

هفته‌ی پیش، یک طرف آشپزخانه را پر از گلدان‌های سفالی رنگی کردیم. ریحان،‌ نعناع، گوجه‌گیلاسی، توت‌فرنگی، کاهو هلندی و گل پروانه‌ای الوان، با دست‌های مهربان بابایی کاشته شدند. کلی گلدان داشتیم که از هر رنگی خالیند و هر روز به انتظار رویش برگ کوچک سبزی،‌ نگاهشان میکنیم. 

دیروز سه جوانه‌ی خیلی ظریف،‌ از گلدان پروانه‌ای الوان رویید! انقدر کوچک و نحیفند که همسرم با احتیاطی شدید اسپری‌شان میکند. جالب است که با تمام کوچکی‌شان،‌ به سمت نور خم شده‌اند.

همان‌روز، یک بسته خاک هلندی، به بزرگی یک کیف سامسونت، دو بسته خاکی که شبیه یونولیت بود و یک بسته کود خریدیم. من اصلا نمیدانستم این سامسونت را که توی آب بخیسانی، کم‌کم شل میشود و با یونولیت‌ها که مخلوطش کنی میشود همان خاکی که بهش میگویند کوکوپیت. همسرم اما میدانست و با ژستی مهندسانه،‌ همه را وسط بالکن با هم مخلوط کرد و من روی صندلی‌ای نشسته بودم و کنجکاوانه نگاهش میکردم. گلدان‌ها که پر از خاک شدند گفت برو یه چیز مثل مداد بیار بذرا رو بکاریم. توی وسایلم گشتم و مدادی پیدا کردم که مدرسان‌شریف جلوی حوزه‌ی کنکور بهمان داده بود! به همسرم گفتم بیا با مداد مدرسان بکارشون زود درمیان! همسرم بسم الله گفت و مداد را توی خاک فرو کرد و بذرهای میکروسکوپی را با دقت توی سوراخ‌هایی که ایجاد شده بود انداخت. گفت خدا کنه دربیان. گفتم مگه میشه درنیان؟! دست‌های تو گذاشتتشون تو خاک. اصلا تو نماد کاشتنی :)) ادامه دادم تمثیلو حال کردی؟! گفتم منم خاک این گلدونام. گفت میدونی دارم به چی فکر میکنم؟ گفتم چی؟ گفت موضوع برای نوشتن پیدا کردی!! 

گفتم خیلی کثافتی! و از آن لحظه نوشتنم خشکید! فکر میکنم این در جواب آن روزی بود که کیفش خیس شده بود و گفتم حالا موضوع داری برای نوشتن!‌ فکر میکنم تلافی کرد :))‌ انگار وقتی کسی این‌طور میگوید کلا گند میزند به حس آدم نسبت به آن ماجرا. از همین تریبون میگویم تو روحت!

عرض کنم که این روزها رکورد جدیدی در سرانه‌ی مطالعه ثبت کرده‌ام؛ روزی دو الی سه صفحه! این‌همه کتاب داریم و من به محض دست‌گرفتن کتابی،‌ انگار که کسی از دور، دارت بیهوش کننده به گلویم پرتاب کرده باشد،‌ غش میکنم. کارهای خانه را با سرعت حلزون انجام میدهم اما خداروشکر نتیجه خوب است و خانه مثل دسته گل. باقی ساعت‌ها،‌ تنها به انتظار پایان روز نشسته‌ام. ورزش هم کماکان تعطیل است. همین یک ذره احساسی که برای ورزش دارم تنها به خاطر ترس از سزارین است وگرنه که ورزش بیهوده‌ترین کار دنیاست!

فیلم و سریال هم به طور کامل تعطیل است. فقط هفته‌ی پیش کارتونی با همسرم دیدیم که خیلی دوستش میداشتم BoxTrolls

جوجویی کوچولو ضربه‌های محکم‌تری میزند؛ حالا میتوانم به این ضربه‌های دوست‌داشتنی بگویم لگد! گاهی هنوز هم باورم نمیشود جنینی پنج ماه و نیمه و سالم توی دلم دارم. نمیدانم چرا از قبل‌ترها این قضیه انقدر توی ذهنم دور از دسترس بود. اما حالا کمتر از چهار ماه مانده تا معجزه‌ی خداوند را در آغوش بگیرم. ظاهرم هم کم‌کم دارد شبیه باردارها میشود! اما هنوز هم میشود با لباسی گشاد،‌ مخفی‌اش کرد!

چند روز پیش با همسرم نشستیم پشت لپ‌تاپ و کمی توی فروشگاه‌های اینترنتی،‌ وسایل نوزاد نگاه کردیم و دلمان ضعف رفت! مادرم به شدت درگیر عروسی پسر خاله ح است و گفته هفته‌ی آینده که عروسی تمام شد میتوانیم برویم و اولین گشت و گذارهایمان را در خیابان بهار بزنیم. فقط کاش همسرم هم می‌آمد.

برای عروسی، پیراهنی انتخاب کردم که از زیر سینه چین میخورد. وقتی پوشیدمش که همسرم ببیند خوب است یا نه هر دو ذوق کردیم! گردالی خوشگلی تشکیل شد که خیلی دوستش میداشتیم. حس خیلی خوبی داشتم وقتی با تحسین نگاهم کرد و گفت همینو بپوش خیلی خوب شدی. بعد هم گفت بزارش تو یه نایلون ببرمش خشکشویی برات.

چند تا اسم جدید به ذهنمان رسیده، اما من کماکان آراز را برای پسرم بیشتر میپسندم و آلما را برای دخترم. همسرم میگفت اسم فرید را خیلی دوست دارد. دلم میخواست من هم این اسم را دوست میداشتم تا انتخابش میکردیم و همسرم را خوشحال میکردم ولی دوستش ندارم :/ اما اسم دخترانه‌ای که پیشنهاد داد دوست داشتم: نوا. اسم دستگاه موسیقی هم هست! همیشه از اسم ماهور به این خاطر خوشم می‌آمد. اما همچنان آلما برایم نماد سرخی عشق است و دختری مهربان با لپ‌هایی گل‌انداخته.

نترس! بپر! اونش با من

خیلی وقت‌ها توی زندگی، باید آرام بود و حرص چیزی را نزد. برای من که جواب داده. وقتی رها میکنم، همه چیز مثل قطعه‌های پازل که سرجایش قرار دهی، خوشگل و تمیز میروند همان‌جایی که باید باشند. گاهی هم سکوت، نه تنها آدم‌ها را، بلکه تمام کائنات را خلع‌سلاح میکند. این چند وقت اتفاقاتی افتاده‌اند که باز هم مثل همیشه شگفت‌زده‌ام کرده‌اند. شرایط کاری توی ساختمان جدید کتابخانه طوریست که از صبح تا شب دو سالن بزرگ برای خانم‌ها و آقایون هست. همسرم میگفت اگر دوست داشتی میتونی نری سرکار و بمونی پیش بچه، من دو شیفت میرم. گفتم منم ترجیح میدم بمونم پیشش فقط نگران این بودم که حقوقم قطع بشه کم بیاریم. مخصوصا بچه هم که بیاد. حالا انگار چندرغاز من معجزه میکند! همسرم گفت اولا که هیچ‌وقت از بی‌پولی نترس؛ خدا میرسونه بعدم گفتم من دو شیفت میرم. یک بار دیگر بشقابش را پر کرد و گفت دو سال دیگه هم یه بچه دیگه میاریم! دستم را زدم زیر چانه و با لبخند نگاهش کردم؛ وقتی زیاد غذا میخورد کیف میکنم. میگوید چیه؟؟؟ غذاتو بخور! میگویم بعدم سومی رو میاریم. میگوید آره من خانواده شلوغ دوست دارم. اونوقت چهار تا بچه دارم :) اولیش تویی! میخوام بابایی بودنمو همینطور گسترش بدم! میترسم؛ ترسی شیرین. نه از آنهایی که قبل‌ترهایم داشتم. آرامشی که حالا داریم مفت به دست نیامده؛ خیلی‌چیزها را او خراب کرد و خیلی‌چیزها را من. توی فیلم گفتگو با خدا، آقاهه که اسمش یادم رفته میگفت، آرزو میکنم زمان به عقب برمیگشت و اشتباهاتی که کرده بودمو اصلاح میکردم و آدمای دور و برمو نمیرنجوندم اما اگر اون اتفاقا نمی‌افتاد که به اینجا نمیرسیدم!

من هم خیلی وقت‌ها این آرزو را داشته‌ام؛ اینکه کاش آن روزی که همسرم کتاب پرنده‌ی من فریبا وفی را برایم خرید، میفهمیدم ضمنا منظورش این است که بیشتر به زن چسبی فکر کنم! حالا خیلی روز از آن روزها گذشته... درست است که قبل از ازدواج، روزهایی که عقد بودیم و... با تمام سادگی‌ام خیلی اشتباه کردم اما شاید متوجه صداقتم شده بود که باز هم میخواستم. شاید من هم پشت اشتباهاش چیزهایی دیده بودم که... هر روز همین‌ها را به خودم میگویم و ای‌کاش و افسوس‌ها را رها میکنم.

همین حالا هم که از آرامش و این چیزها حرف میزنم، دلیل بر این نیست که من و همسرم تبدیل شده باشیم به موجوداتی کامل و بی‌نقص و معصوم. حتمن همانطوری که من دلم چیزهایی میخواهد و همسرم غفلت میکند، او هم انتظاراتی دارد. شاید او هم مثل من به این نتیجه رسیده که بگذرد و بگذرد و بگذرد...

کمتر از یک ماه پیش از خرید‌نکردن‌ها  آشغال‌نبردن‌ها و... نوشته بودم ولی حرفی به خودش نگفتم. زودتر از آنچه تصور میکردم سرحال شد و حالا مثل همیشه‌ها حواسش به همه‌چیز است.

امروز سه‌شنبه است. مثل پنج‌شنبه‌های بچگی‌هایم که فردایش تعطیل بودیم خوشحالم. سه‌شنبه‌ها را دوست دارم. هرچند سه روز آخر هفته اگر تهران نروم کار خاصی نمیکنیم. اما برایم متنوع و دوست‌داشتنیست. البته همسرم گفته پنج‌شنبه برویم برای خرید گلدان :)

یک سمت آشپزخانه پر میشود. دوست دارم آب‌پاش هم بخریم... یک آب‌پاش سرخابی... شاید هم زرد خوشرنگ.

پی‌نوشت: مثلا اگر به جای این جمله "سراغی از دوستت نگیریا"  بگوییم  "دلم برات تنگ شده بود" چی میشه؟؟؟ توقع منو سگ  میکنه! البته خوبیش اینه خیلی از سگ شدنام دو ثانیه است! نرم‌افزار دایورت حلال مشکلات! نصب کنین خیلی خوبه :)) مثلا میتونم در ادامه‌ی صحبت به جای دلیل آوردن برای اینکه چرا از "دوستم" خبر نگرفتم یا گارد گرفتن و گفتن اینکه خودت چرا خبری نمیگیری بگویم چه خبر؟

چنان مستم چنان مستم من امشب...

-از وقتی تو توی زندگیمی، هرجا بدون تو برم، انگار که نصف قلبم باهام نیست.

-فقط نصف؟ این که کمه!

چشم‌هایش برق اشک دارند وقتی میگوید فقط نصف؟؟ میخندم و میگویم پررو! بازویش را بغل میکنم. دوست دارم بروم اما همیشه وقت تنها‌رفتن، خودم را کنارش جا میگذارم و شاید این، قشنگ‌ترین دلیل کنار هم بودنمان باشد.

جاده همیشه رنگ غم دارد؛ فرقی نمیکند از کدام طرف بیایی. سرنوشت مرا هم که انگار بین راه نوشته‌اند! تابلوها تند‌تند از جلوی چشم‌هایم میگذرند و خورشید که مثل کارتون‌ها، سرش را زیر لحاف شب قایم کرد، چراغ‌ها قد میکشند. میبینی جوجویی کوچولو؟! به اون کوه‌ها نگاه کن! میبینی چقدر قشنگن؟ تهران هم با همه‌ی شلوغی و دودزدگی‌اش، وقتی توی بغل کوه بزرگ لم داده، زیباست. وقتی ببرمت بستنی اکبرمشدی تجریش، وقتی بنشینیم رو نیمکت‌های دور میدون و دوتایی بستنی بخوریم بیشتر هم دوستش خواهی داشت!

بستنی دوست داری لپ‌تپلیِ مامان؟ دلم میخواهد تمام صورتت را با بستنی کثیف کنی و من دلم برای دست‌های کوچولو و چسبناکت ضعف برود.

پنج‌شنبه صبح با مادرم رفتیم سونوگرافی. تا نویتم شود دل توی دلم نبود. بابایی پیام داد چی شد؟ میگویم هنوز نشستیم. میگوید خبر بده. اعتراف میکنم که از شب قبل، کمی ترسیده بودم. اگر بگویند مشکل و نقصی دارد؟؟...

زل میزنم توی صورت دکتر که خیره شده به مانیتور. میگویم هنوز نمیدونم دختره یا پسر. میگوید باشه، بزار کارای مهم‌ترو انجام بدم، بعد میریم سر موضوع شیرین جنسیت و لبخند میزند. فکر میکنم کاش هرکاری میکرد بلند میگفت! مثلا میگفت مغزش سالمه، قلبش سالمه... ولی او بی‌هیچ حرفی فقط دستگاهش را روی شکم و مثانه‌ی در حال انفجارم میکشد. انقدر کارش طول میکشد که همه‌ی ژل‌ها جذب پوستم میشود و او دوباره یک عالمه ژل میریزد. بالاخره به حرف می‌آید؛ همه‌چیزشو دیدم، فقط باید دستاشو از جلو صورتش ببره کنار که کامشم ببینم. جوجویی کوچولوی ما دو تا دستش را گرفته جلوی صورتش و قصد هم ندارد برشان دارد! دکتر میخندد و میگوید خب حالا فعلا ببینیم دختره یا پسر شاید تا اون موقع دستاشو کنار برد. اما فیلسوف کوچک و متفکر من، نه تنها دست به چانه نشسته، بلکه پاهایش را هم روی هم انداخته و به افق خیره شده. نمیدانم به چه فکر میکند اما به هیچ‌روی تغییر پوزیشن نمیدهد!

این همه تخسی به چه کسی رفته؟

نیم ساعت هم بیشتر شده که دکتر دنبال روزنه‌ای بین پاهای جوجویی، به جستجویش ادامه میدهد که ناگهان نی‌نی، بازوهای کوچولواش را کش و قوس میدهد و شاید هم خمیازه‌ای میکشد. دکتر میگوید خب اینم از کامش که سالمه. اما پاهاشو باز نمیکنه :/

برو یه چیز شیرین بخور یکمی راه برو دوباره بیا. تا میخواهم بلند شوم میگوید صبر کن... انگار پسره. ولی برو دوباره بیا مطمئن نیستم.

مامان این دفعه حوصله نمیکند و مینشیند توی اتاق انتظار. وقتی برمیگردم کمی تکان خورده و دکتر میگوید اگر یه لحظه نگفته بودم پسره، الان با اطمینان بهت میگفتم دختر! ولی چون حرفم دو تا شد نمیتونم چیز قطعی‌ای بهت بگم. لازمه که تغییر پوزیشن بده که نمیده! نگاهم روی مانیتور است و دریاچه‌ی کوچک توی دلم را نگاه میکنم. ناگهان انگار قلمویی رنگی را توی لیوانی آب فرو کرده باشی، رنگی با فشار پخش میشود و من متعجب میگویم چی بود؟!! دکتر با خنده میگوید دیدی؟؟؟؟ جیش کرد! هر دو انقدر میخندیم که صدایمان میرود بیرون و منشی می‌آید پیش دکتر و با تعجب نگاهش میکند. دکتر میگوید اولین بارمه حین سونو یه جنینو میبینم که جیش میکنه! بعد ادامه میدهد اصلا معلوم نیست کِی تغییر پوزیشن بده؛ هروقت پاهاشو باز کنه میشه فهمید دختره یا پسر. شاید یه ساعت دیگه، شاید فردا... حالا تو میخوای دو هفته دیگه دوباره بیا.

دوباره خنده‌ام گرفته! تشکر میکنم و میروم پیش مامان. میگوید چی شد؟ میگویم هیچی، انقدر بهش گیر دادیم پاهاشو وا کنه آخر سر شاکی شد گفت شاشیدم تو این سونوگرافیتون ولمون کنین :))

شکر خدا که کوچولوی بی‌اعصابم سالم است! فقط مثل مامان و بابایی‌اش حوصله گیر ندارد و دوست دارد توی حال خودش باشد.

میگویم ماماااان، تپل نبود؟ مامان میگوید چرا ماشالله انگار لپاش پیدا بود.

خدایا شکرت... سلامتی فرزندم چیز کمی نیست.

بعدازظهر میروم پیش همان دوستم که ماماست. از اول بارداری مرا ندیده بود. گفت فکر میکردم الان از در تو نمیای! چقدر لاغر شدی. البته این اصلا بد نیست مهم اینه که هر کسی از قبل توده‌ی بدنیش چقدر بوده. اگر قبل از بارداری خیلی لاغر بودی و الان هم این همه لاغر شده بودی نگران‌کننده بود. میگوید برو رو تخت بخواب دوست دارم منم صدای قلبشو بشنوم. با دستگاه مخصوصش صدای قلب جوجویی را میشنود... میگوید ببین چقدر پرتوان میزنه :) شکمم را با متر اندازه میگیرد و میگوید اندازه‌اش دقیقا به بیست هفته میخوره. وقتی با شتاب از روی تخت بلند میشوم میگوید چی کار میکنی؟؟؟ اینطوری کنی کمرت داغون میشه! یادم میدهد که آرام بلند شوم و کمی دیگر هم راجع به انواع نشستن‌های صحیح برایم توضیح میدهد.

تازه رسیده بودم خانه و دوش گرفته بودم و هنوز حوله تنم بود که همسرم آمد؛ همان‌طور نصفه خیس و با حوله بغلم کرد و گفت دلم برات تنگ شده بود... کجا رفته بودی دختر بد؟ بچمو کجا برده بودی؟! سرم را گذاشتم روی سینه‌اش و چشم‌هایم را بستم.

صبح که در بالکن را باز کردم و سینه‌ام پر از مهربانی شد، داشتم فکر میکردم، وقتی بتوانم عین همین حال خوبی را که دارم برای کسی آرزو کنم، حتمن دلم از کینه خالیست. از دلم گذشت: خدای خوبم همین سبکی و خوشبختی را برایش آرزومندم. مگر نه اینکه غرق نعمتم کردی، بی‌که لحظه‌ای فکر کنی، لایقم یا نه؟