اون تَها

این روزا تو خیابونا، وقتی می‌بینم یه جایی دارن سبزه و ماهی و هفت‌سین می‌فروشن، هر بار و هر بار که می‌بینم، یاد یه سالی می‌افتم که نمی‌دونم چی شد و قبول کرد و من و آلما رو برد از این چیزا بخریم. من ذوق داشتم. ذوق که چه عرض کنم! تو پوست خودم نمی‌گنجیدم، بعد بارون اومد، بعد از تو ماشین چتر آورد. سه تاییمون زیر اون چتر بزرگِ مشکی جا شدیم. همون شکلی رفتیم و هر چی که من و آلما خواستیم خرید. بعد برای آلما بستنی خریدیم. بعد اومدیم خونه تا من هفت سینمو بچینم، لباسامونو عوض کنیم و بعد از تحویل سال بریم خونه‌ی باباش.

وقتی با دستای پر از خرید رسیدیم پشت در آپارتمان و آلما داشت آخرای بستنیشو می‌خورد و آب شده بود و حسابی کثیف شده بود، بهم گفت کلید بده دیگه! گفتم من کلید نیاوردم خب! مگه تو همیشه کلید همراهت نیست؟ گفت من کیف سرکارمو نیاوردم که! عیب نداره بریم خونه بابا اینا. گفتم من نمیام، لباسمو می‌خوام عوض کنم، بعدم من می‌خوام هفت‌سین بچینم. خلاصه چنان دعوایی باهام کرد و هر آنچه که باید و نباید بهم گفت که خرید زیر بارون رو شست برد! بعدم رفت از تو ماشین آچار و پیچ‌گوشتی آورد و افتاد به جون در و در حالی‌که داشت هر چی از دهنش درمیود بهم می‌گفت با بدبختی درو باز کرد و مدام تاکید داشت که تقصیر توئه، تو باید کلید می‌آوردی و... انقد گفت و گفت که عکسی که اون سال کنار اون هفت‌سینی که با ذوق چیده بودم گرفتم، با چشم‌های قرمز و پف کرده‌س! مثل باقی عکس‌ها و باقی مناسبت‌ها :)

حالا نمی‌خوام مقصر پیدا کنم، ولی دیگه هرچقدر هم برای هر چیزی ذوق داشتم و هرچقدر رو داشتم بالاخره تموم شد دیگه روم کم شد. 

ولی می‌دونی وقتی یاد این خاطره و حس و حالش می‌افتم، یه چیزی بیشتر از چیزای دیگه ناراحتم می‌کنه. با خودم می‌گم شایدم من بلد نبودم :) هرچند خیلی سعی کردم ولی شاید سعیِ من در جهت سازندگی نبوده و خودم نمی‌دونستم. 

این نهانی‌ترین حسمه، که برای هر کسی نمی‌تونم بگمش.