فکر نمی‌کنم کسی اندازه‌ی من، از برگشتن به لانه‌ی خودش، به کنج امنش، به تنهایی‌اش، خوشحال باشد.
تنهایی‌ام؛ بدون هیچ‌کس. سکوت، سکوت و سکوت. ندیدن آدم‌ها، حرف نزدن با آدم‌ها، لمس نکردن‌شان...
شب‌ها، وقتی بچه‌ها خوابند و من تنهام، این شده منتهای آرزویم...
هرچند دلتنگی همچون خاری توی قلبم فرو رفته.
از رنجی که می‌برم راضی‌ام.
یعنی هیچ راهی برای کم کردن این حجم از تنهایی نیست؟ هیچی؟
دلم به تنگ میاد...
یاسی...
این حجم از غمِ تو ، این حجم از تنهاییت
و این رنجی که میبری ممکنه عواقب خوبی نداشته باشه هااا😥
سلام یاسی. جون
خوبی؟
منتظرم بنویسی رفتن مادر سهند، روی سهند چقدر تاثیر گذاشت؟
این تنهایی الان تو اثر اونه؟
خوبه که با تنهایی آروم میشی و بهتر اینه که با چیزی نمی جنگی..
بعضی مواقع تنها زمان راهگشاست..
میدونی چیه یاسی...هممون باخت دادیم.اومدیم به این دنیا و آواری روی سرمون خراب شد.شدیم فرزند،همسر،مادر ولی عین ی تخته‌پاره سرگردان داریم میون این موج بزرگ غم و اندوه دست و پا میزنیم.هیچ‌چیز قشنگتر نشد.ادمها غیرقابل‌تحمل‌تر شدند.ما رهاتر شدیم.تنهاتر و تنهاتر و تنهاتر.گاهی عین مرغهای قفسی یکی ی ذره دون ریخت جلومون خودمون رو پرت کردیم تو آغوشش و چند وقتی دلخوش شدیم ولی باز دوباره رفتند .هیچ‌کسی توی این دنیا وجود نداره دلبندم،همه‌چیز تاریک و غم‌انگیزه.بچه‌هامون بار بزرگی هستند روی دوشمون که هر روز عذاب‌وجدانمون رو زیادتر کنند که یعنی مادر خوبی هستیم؟؟
زندگی همینقدر مسخره و بیهوده‌ست.ولی چکارش میشه کرد؟؟روزها و ساعتها بشینی و به حال خودت زار بزنی،،این ورطه‌ی نابودی سیاه مگه سفید میشه.هی سیگار و اشک و سفیدشدن مو و سوراخ شدن معده و سردرد و قرص و خواب و...درست نمیشه عزیزکم.یک روزی مجبوری پاشی،الکی خوش‌ترین حالت ممکن رو بگیری و به روی بچه‌ای که فکر میکنه باعث آزارت شده لبخند بزنی.به مادری که حالا که پیر شده و آویزونت زنگ بزنی و از خوشی‌های الکی تعریف کنی یا آرایش بکنی که همسرت خوشش بیاد...که اگر بیاد چه کاری بلده که بکنه.تو ذهنش نگه تعریفش کنم پررو میشه .و این دروغ بزرگ رو هی ادامه بدی .
درون متلاطم هیچ‌وقت آروم نمیشه.یاسی امثال ما درب و داغونند .از اول رها شدند،خفه شدند،خاموش شدند و زیادی بزرگ شدند.
شاید یک روزی درست بشه.شاید بتونیم به معنویات پناه ببریم.که برای آدمهایی که همه معیارشون عقل و رفرنسِ بعید میدونم.
سلام مجدد یاسی جون
من خیلی وقت ها افسرده میشم و حالت رو درک میکنم. حتما دارو رو شروع کن. بعضی وقتها واقعا نمیشه غیر از دارو به چیزی امید بست. برای من دارو خیلی هم دیر جواب میده. یعنی یه دوره سه ماهه از شروع مصرف دارو که میگذره (فلوکسیتین میخورم) تازه تاثیرش رو حس میکنم.
تنهایی تا یه جاییش خوبه بعدش غصه میاره:)