پنج شنبه پنجم آذر ساعت پنج صبح
شنبه, ۷ آذر ۱۳۹۴، ۱۱:۴۲ ق.ظ
ماه شب چهاردهم ما تابید...
سه شنبه شب دردهای کمی داشتم. تا صبح خوابم نبرد. چهارشنبه صبح با درد رفتم بیمارستان و بالاخره بعد از دو روز تحمل انواع و اقسام دردهای وحشتناک پنج صبح روز پنج شنبه زیباترین جوجویی دنیا را در آغوشم گذاشتند. فراموشم نمیشود لحظه ای که اولین نفس هایش را میکشید...
دو روز به خاطر هموگلوبین به شدت پایینم بستری شدیم. دیروز آمدیم خانه.
متاسفانه فعلا از شیر خبری نیست. من هم به شدت ضعیف و ناتوانم و به خاطر بخیه ها و کم خونی شدیدم. حتی نمیتوانم راه بروم یا بنشینم. دیشب جوجه کوچکم از شدت گرسنگی و گریه بستری شد. دکتر برایش شیر خشک تجویز کرده تا شیرم بیاید.
دیشب همه بیمارستان بودند و من خانه....
امروز هم همینطور...
به همین خاطر فرصتی شد تا به یاسی ترین سری بزنم و خبر خوش آمدنش را بگویم.
به امید خدا تا چند ساعت دیگر به آغوشم برمیگردد. هرچند با اولین گریه هایش میگریستم اما حالا نگرانش نیستم. میدانم این چیزها برای همه طبیعیست. هر نوزادی میتواند دچار مشکلاتی شود. شکر خدا که مشکل خاصی ندارد
دختر کوچولوی مامان، صبورترین و خوش خلق ترین فرشته دنیاست. اگر گرسنه نباشد گریه هم نمیکند. دلم برایش تنگ شده. دلم پر میزند برای چشمهای معصومش.
حال روحی نسبتا متعادل الانم را مدیون همسرم هستم که نمیدانم چطور از حمایتش بنویسم. ..
نمیدانم چگونه ممنونش باشم...
در اولین فرصت پستی خواهم نوشت و دوست دارم همه چیز را تعریف کنم.
ممنون از محبتهای همه دوستانم
از حالا شرمنده میدانم کامتتها را دیر جواب خواهم داد!
