منِ دوست‌بدار تو

نزدیکت، از شوری که قلبش را سرشار می‌کند آرام است.

نزدیکت، به زندگی نزدیک است.

نزدیکت، تک‌تک کلماتت را مزه‌مزه می‌کند، در دهان می‌چرخاند و بعد می‌نوشد.

نزدیکت، نامت را تکرار می‌کند.

نزدیکت، از مهری که ناخودآگاه از تو می‌تراود مست می‌شود.

نزدیکت، میلت، خواهشت، تمنایت، جاذبه‌ات را می‌بوید.

نزدیکت، می‌داند که نزدیکی...

منِ دوست‌بدار تو...

می‌دانی مگر نه؟