لوجی‌ها هم سایکو می‌شوند

سه شنبه, ۸ شهریور ۱۴۰۱، ۱۲:۰۰ ب.ظ

وقتِ نصف کردن قرصم با چاقو داشتم فکر می‌کردم، شاید تنها کسانی که می‌دانند دانش‌آموخته‌های روان‌شناسی هم می‌توانند از کوزه شکسته آب بخورند، روان‌شناس‌ها و روان‌پزشک‌ها هستند. شاید آن‌ها نگویند تو دیگه چرا؟؟؟ حالا این کوچولویی که قد نصف عدس است می‌رود تا سطح نوراپی‌نفرین مغزم را دست‌خوش تغییر کند. موفق باشی کوچولو! با آب می‌فرستمش پایین. این یکی فسقلیِ ریزه میزه هم می‌رود تا اضطراب وحشتناکم را کنترل کند، دومی را هم با آب دادم پایین.

گاهی اوقات تمام آنچه که می‌دانی، در برابر تمام آنچه هستی، هیچ است.

یا شاید هم در برابر آنچه اتفاق می‌افتد.

و یا در برابر آنچه که اتفاقات از تو می‌سازند.

یا شاید آنچه که تو در در مقابل مسائل بوده‌ای.

دانایی به چه درد می‌آید؟

چند روز پیش، تمام سیصد و هفتاد سوال تست شخصیت را در حالی پاسخ دادم که می‌دانستم دانه به دانه‌شان، روی نمودار چطور سر به فلک خواهند کشید اما با صداقت پاسخ دادم.

روان‌شناسم وقتی می‌خندد، چین بامزه‌ای زیر چشمش می‌افتد. خیلی وقت‌ها من با جواب‌ها و واکنش‌هایم چین زیر چشمش را نمایان می‌کنم. متعجب می‌شود!

چیزهای خوبی از نتیجه‌ی تستم بهم نگفت! نگاهی بهم انداخت و گفت قبل ازدواجت هم همینطور بودی؟ نمی‌دانستم چه بگویم! فقط گفتم از زمانی که یادم میاد اضطراب داشتم ولی بقیشو؟!

خودم را گذاشته‌ام وسط، دوتایی نگاهش می‌کنیم. چه کارش کنیم؟

دکتر آرام و باحوصله حرف می‌زند. من آما آشوبم را با دست‌های در هم فشرده شده پنهان می‌کنم. شجاعتم به چالش کشیده می‌شود. چند باری بهم برمی‌خورد. چاره چیست؟ به دوردست‌ترین و تاریک‌ترین نقاطم سرک می‌کشیم.

کم‌کم برای روبه‌رو شدن با بزرگ‌ترین تصمیم زندگی‌ام آماده می‌شوم...

کارت دوست روان‌پزشکش را بهم داد.

روان‌پزشک از پشت فریم شش ضلعی‌اش نگاهم می‌کرد، دماغ بزرگش از ماسک بیرون مانده بود. هر ده دقیقه یک‌بار آدمی جدید مقابلش می‌نشیند و او تند‌تند خودکارش را روی برگه‌های نسخه می‌لغزاند و تمام یک آدم با هرآنچه از سرگذرانده ذره‌ای ناچیز می‌شود در برابر آن فسقلی‌های صورتی و آبی و زرد.

خودم را سپردم به آنچه کتاب‌ها می‌گویند.

خودم را، این خودِ سرگردان. این خودِ رها شده در مدار.

خودم را بیش از هر وقت دیگری تنها می‌بینم.

آه

کاش هنوز

به بی‌خبری

قطره‌ای بودم پاک

از نَم‌باری

به کوهپایه‌ای

نه در این اقیانوسِ کشاکشِ بی‌داد

سرگشته‌‌ی موجِ بی‌مایه‌ای

شاملو

۱۰ ۰
۰۱/۰۶/۰۸

یاسی ترین

۰۸ شهریور ۰۱ ، ۱۶:۱۶

موجا ...

وقتی تسلیم اون ابی ها وصورتی ها وزردها میشی

عجیب انگار پیش خودت سپر انداختی

ولی میدونم که پسش برمیای و حالت زود زود خوب میشه

همینکه اقدامی کردی قدمی برداشتی برای حالت شجاعتت رو تحسین میکنم.

امیدوارم اون سختترین تصمیمه تهش شیرینی و ارامش باشه

هوای خودتو بیشتر از اینهاداشته باش عزیزم.

۰۸ شهریور ۰۱ ، ۱۷:۰۶

هدهد

سلام.. خیلی خوشحالم که شروع کردی به نجات خودت 😍

حتما حال بهتر و روزهای بهتری در انتظارته.. و قطعا تصمیمات درست.

۰۹ شهریور ۰۱ ، ۱۰:۴۸

نغمه ماه

یاسی بعد مدتها سر زدم به اینجا

چیزی ندارم برای گفتن. اما اینجا هستم حرفهات میخونم.

۰۹ شهریور ۰۱ ، ۱۶:۰۵

لیلا

ای جانم ...نوراپی نفرینت همیشه های باد یاسی خانم.

تو هم مثل من میتونی در جدی‌ترین موقعیت بعد طنز ببینی تو ماجرا...آخه دختر با دماغ اون بدبخت چکار داری.مطمئمم کنارت بودم از اون سیس ماسک جلو دهن و دماغ بیرون زده و لابد عینک صحنه‌ی خنده‌ای بوجود میومد که روانپزشک دستور بستری اورژانسی میداد برا هردومون .

۱۳ شهریور ۰۱ ، ۰۰:۲۱

تبسم

یاسی جان امیدوارم تصمیمی رو که گرفتی اونقدر مصمم باشی که هیچی و هیچکسی نتونه تغییرش بده ،اما یه سوال طرف مقابلت بابت گرفتن این تصمیم همراهه وآزارت نمیده ؟چند روز پیش گفتم خیلی شبیه زندگیمون با این تفاوت که من بیست ساله موندم تو این زندگی اشتباه و هروقت حرف از جدایی میزنم اونقدر سروصدا و تهمت می‌شنوم که ساکت می‌شم .منتظرم اون بگه بسه تمومش کنیم .منکه بریدم از زندگی بدون عشق

۱۳ شهریور ۰۱ ، ۱۱:۴۶

مهرناز

سلام یاسی جانم خوبی؟دخترای قشنگت خوبن؟یاسی جون همسرت میخونه وبلاگتو؟کاش لااقل از اون قسمتی که با هم آشنا شدید رو تا به امروز می خوند،اینقدر زیبا مینویسی که آدم به فکر فرو میره،کاش ازهمسرت بخوای بخونه نوشته هاتو.

۱۶ شهریور ۰۱ ، ۲۰:۳۵

خیلی خوشحالم واست ،حداقل تکلیفت مشخصه ،میدونی از یه جایی به بعد تنهایی و دیگه قرار نیست با وجود غم دلت هوای اونم داشته باشی ، از این به بعد خودتی و دخترات ،دیگه تمام روز رو تو فکر این نیستی که چرا به این نقطه رسیدی ؟،چرا نمیخوادت؟ ، چی کم گذاشتی ؟و هزاران چرای دیگه ،باور کن کل روزم ۲۴ ساعت کامل تمام فکرم همینه ،نمیتونم به هیچی دیگه فکر کنم ،تمام روزو منتظرم فقط یه نگاه ،یه بغل کوچولو ولی دریغ چهار ساله از نیم متریم رد نمیشه ،درسته تصمیمت دردناکه ولی از خیلی جهات باعث خوشحالیه،خوشحالم بابت روشن شدن وضعیتت

۱۷ شهریور ۰۱ ، ۱۴:۱۲

اگه همراهی میکنه تعلل نکن ،باور کن حیف جوونیته ،حیف عمرته ،اگه راضیه زودتر تصمیمتو بگیر برو دنبال زندگیت ،بچه ها گناه دارن اونا همه چی رو میفهمن ،نبود عشق و محبتو درک میکنن ،عصبی بار میان ،یاسی خودتو خلاص کن ،یه مدت سوگواری میکنی بعدش تموم میشه شاید تا آخر عمر یادت نره ولی حداقلش اینه که تکلیفت روشنه و تحقیر نمیشی ،یکی از آروزهام اینه بگه حرفاشو و هم خودشو خلاص کنه هم منو ،من اگه همخونم راضی میشد تا حالا رفته بودم ،منم وابستگی شدید دارم خیلی شدید ولی سخته واسم دوست نداشته شدن ،راضیم جدا شم ولی خفتو تحمل نکنم ،غرورم له شده ،امیدوارم توام زودتر به آرامش برسی .

یاسی‌ترین

یاسی‌ترین

https://t.me/Yasitariin

لوجی‌ها هم سایکو می‌شوند

نظرات (۱۹)